ز عهد مهد تا پایان پیری
ترا هر آنی ای فرزند حالیست
منت سربسته گویم تا بدانی
بهحد خویش هر نقصی کمالیست
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات |
|
راهنمای نوار ابزار |
|
پیشخان کاربر |
|
اشعار و ابیات نشانشدهٔ کاربر |
|
اعلانهای کاربر |
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه) |
|
خروج از حساب کاربری گنجور |
|
لغزش به پایین صفحه |
|
لغزش به بالای صفحه |
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر |
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش |
|
فعال یا غیرفعال کردن شمارهگذاری خطوط |
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور |
|
کپی متن شعر جاری در گنجور |
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور |
|
نشان کردن شعر جاری |
|
ویرایش شعر جاری |
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری |
|
شعر یا بخش قبلی |
|
شعر یا بخش بعدی |
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این اشعار بیان میکند که در طول زندگی، از دوران کودکی تا پیری، هر لحظه برای ما فرصتی برای یادگیری و رشد است. نویسنده به فرزندش میگوید که نقصها و کمبودها باید به عنوان بخشی از کمال درنظر گرفته شوند و این یک روند طبیعی در زندگی است.
هوش مصنوعی: از زمان کودکی تا پایان عمرت، هر لحظه برای تو حال و هوایی خاص دارد، ای فرزند.
هوش مصنوعی: به طور غیرمستقیم بیان میکنم که باید بدانی هر نقصی در حد خود میتواند به نوعی کمال باشد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
اگرچه روستم صاحب کمالیست
ولی در آرزوی ملکِ زالیست
مرا ای ماه روزی بی تو سالیست
تو را هر دم ز مشتاقان ملالیست
اگر چه از فراقت در وبالم
مدامم با خیال تو وصالیست
دل مجروح من گم شد و گر باز
[...]
دلم پیرانه سر با خردسالی ست
که باغ حسن را نازک نهالی ست
شکار آهوی شیرافکن اوست
به صحرای ختن هر جا غزالی ست
خیالش تا به چشمم جای کرده ست
[...]
مرا با مهر تو پیوسته حالی ست
که جز آن هر چه می بینم خیالی ست
چه عمرست این؟ که هر روزی چو سالیست
زوال عیش و رنج بی زوالیست
معرفی ترانههایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیهای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.