می‌رود یار جدا زو کار بر من مشکل است

داغ هجرم بر تن و نیش فراقم بر دل است

باده دور از وی کجا آرد نشاطم ای رفیق

زانکه آب زندگی بی‌او چو زهر قاتل است

یا دلم را سوخته یا در گرفته از دلم

جای آتش‌هاش در صحرا که در هر منزل است

هست آن خورشید زیبایی مرا عمر عزیز

کی عجب باشد به رفتن گر چنین مستعجل است

گر دوصد صبر و شکیبم نقش گردد در ضمیر

در زمان از موج سیلاب فراقش زایل است

می‌نماید سعی دور از وی هلاکم را اجل

گوییا از کشتن بیدار هجرش غافل است

هست این غوغای رستاخیز اندر قافله

از دل چاکم نه از بانگ درای محمل است

تا کدامین محفلش جا گشت باری در غمش

داستان عشق من افسانه هر محفل است

رفت جان همراه جانان فانی ار میرد چه عیب

زنده بودن چونکه بی‌جانان و بی‌جان مشکل است