نه هوای باغ سازد نه کنار کشت ما را

تو به هر کجا که باشی بود آن بهشت ما را

ندهند ره به کویت چه کنم چرا نسوزم

همه گل برند و بر سر بزنند خشت ما را

به گل فسردهٔ ما نرسید ابر رحمت

چه امید خیر باشد ز چنین سرشت ما را

چو تو کافری ندیدم، به فراق رفت عمری

که نبود هیچ در دل هوس کنِشت ما را

همه وقت بود ما را دل شاد و جان آگه

غم عاشقی درآمد که بخود نهشت ما را

فلک دورو چو بر ما رقمِ بدی زد آخر

به کتاب نیکنامان ز چه رونوشت ما را

تو بدی، مبر فغانی به کسی گمان تهمت

که گواه حال باشد حرکات زشت ما را