عباس جنت در ۶ روز قبل، یکشنبه ۲۶ فروردین ۱۴۰۳، ساعت ۰۶:۴۸ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » ترجیعات » هجدهم:
در اینجا مولانا دعوت نامه ای برای دیدار آن جهان میگیرد
نامه رسید زان جهان بهر مراجعت برم / عزم رجوع می‌کنم، رخت به چرخ می‌برم
این سفر بسیار کوتاه است بمجرد ورود حکم برگشت میگیرد
گفت که: « ارجعی » شنو، باز به شهر خویش رو / گفتم: تا بیامدم، دلشده و مسافرم
خاطره این سفر از دلش بیرون نمیرود در این سفراول به زیارت نوح ابراهیم موسی عیسی و حضرت محمد میرود وبا آنها گفتگو میکند.
آن چمن و شکرستان، هیچ نرفت از دلم / من بدرونه واصلم، من به حظیره حاظرم
چون به سباغ طیر تو اوج هوا مخوف شد / بسته شدست راه من، زانک به تن کبوترم
گفت: ازین تو غم مخور، ایمن و شادمان بپر / زانک رفیق امن شد جان کبوتر حرم
هرکه برات حفظ ما دارد در زه قبا / در بر و بحر اگر رود باشد راد و محترم
نوح میان دشمنان بود هزار سال خوش / عصمت ماش بد به کف غالب بود لاجرم
چند هزار همچو او بندهٔ خاص پاک خو / هردم می‌رسیدشان بار و خفیر از درم »
گفت کلیم: « زاب من غم نخورم که من درم» / گفت: خلیل ز آتشش غم نخورم که من زرم
گفت: مسیح مرده را زنده کنم به نام او / اکمه را بصر دهم، جانب طب به ننگرم
گفت محمد امین : من به اشارت مبین / بر قمر فلک زنم، کز قمران من اقمرم
در اینجا به زیارت خداوند میرود
صورت را برون کنم پیش شهنشهی روم / کز تف او منورم، وز کف او مصورم
چون بروم برادرا هیچ مگو که نیست شد / در صف روح حاضرم، گر بر تو مسترم
نام خوشم درین جهان باشد چون صبا وزان / بوی خوشش عبرفشان زانک به جان معنبرم
ساکن گلشن و چمن پیش خوشان همچو من / وارهم از چه و رسن زانک برون چنبرم
اینجا هم برای اینکه مستمع برداشت بد نکند خاموشی اختیار میکند بجای آن " ترجیع" میگوید. ترجیع گفتن "انا ﷲ و انا الیه راجعون " است
بس کن و بحث این سخن در ترجیع بازگو / گرچه به پیش مستمع دارد هر سخن دورو
عباسی-فسا @abbasi۲۱۵۳ در ۷ روز قبل، یکشنبه ۲۶ فروردین ۱۴۰۳، ساعت ۰۲:۱۸ دربارهٔ سعدی » مواعظ » قصاید » قصیدهٔ شمارهٔ ۳۵ - در تنبیه و موعظه:
متن این قصیده اصلاح و حرکت‌گذاری شد و استاد ارجمندم دکتر عباچی در این مسیر با صبر و حوصله راهنمایی و ارشاد و یاری فرمودند.
ترجمه بیت‌های عربی
بیت 1
إِنَّ هَوَی النَّفْسِ یَقُدُّ الْعِقال
لا یَتَهَدّیٰ وَ یَعِی ما یُقال
قَدَّ: قطع کرد، برید، دو نیم کرد یا از درازا برید
عِقال: زنجیر و پای‌بند
یَتَهَدّیٰ: راهنمائی و هدایت می‌خواهد.
وعی: پذیرفت (سخن)
هوایِ نفس، زنجیر و بند را پاره میکند (یعنی بدون بند و عقال، بار میکند و حرکت میکند) راهنمایی و هدایت نمی‌خواهد و هر آن‌چه گفته می‌شود را می‌پذیرد.
بیت 2
خاک من و توست که باد شَمال
می‌بردش سوی یَمین و شِمال
شَمال: سمت شمال، متضاد جنوب – شِمال: چپ، متضاد راست.
بیت 3
ما لَکَ فِی الْخَیمةِ مُسْتَلْقیاً؟
وَ انْتَهَضَ الْقَومُ وَ شَدُّوا الرِّحال
ما لَکَ: تو را چه می‌شود؟
مُسْتَلْقی: به پشت خوابیده، دراز کشیده
انْتَهَضَ: برخاست
شُدُّوا: محکم بستند
رِحال: وسایل سفر
تو را چه می‌شود که در خیمه، دراز کشیده‌ای؟ در حالی که مردم (قافله و کاروان) برخاسته‌اند و بارهای خود را محکم بسته‌اند.
بیت 4
عمر به افسوس برفت آن‌چه رفت
دیگرش از دست مده بر مُحال
مُحال، کارِ نشدنی، کار بیهوده
بیت 5
قَدْ وَعَرَ الْمَسْلَکُ یا ذَا الْفَتیٰ
أَفْلَحَ مَن هَیَّأَ زَادَ الْمَآل
وَعَرَ (وَعُرَ، وَعِرَ) سفت و سخت شد و راه رفتن در آن دشوار گردید
ذا: این (اسم اشاره)
الْفَتیٰ: جوان‌مرد
هَیَّأَ: تهیه کرد، آماده کرد
زَاد: توشه
المآل: آینده
ای جوان‌مرد! راه، سفت و سخت شده و راه رافتن دشوار گردیده است. کسی که توشۀ راه آینده را آماده کرده است رستگار می‌شود.
بیت 7
لا تَکُ تَغْتَرُّ بِمَعْمُورَةٍ
یَعْقَبُهَا الْهَدْمُ أَوِ الْاِنْتِقال
لا تَکُ: مباش (لا تَکُنْ)
تَغْتَرُّ: مغرور می‌شوی، فریب می‌خوری
مَعْمُورَة: دنیای آباد
یَعْقَبُ: در پی می‌آید
هَدْم: ویرانی
به دنیای آبادی که ویرانی یا انتقال از آن در پی آن می‌آید، مغرور و فریفته مباش
بیت 9
لَو کُشِفَ التُّربةُ عَنْ بَدْرِهِم
لَمْ یُرَ إِلّا کَدَقیقِ الْهِلال
کُشِفَ: آشکار شد
بَدر: ماه شب چهارده
یُرَ: دیده می‌شود (لَمْ یُرَ: دیده نشد، اما چون جمله شرطی است به صورت مضارع ترجمه می شود: دیده نمی‌شود)
دَقیق: باریک
اگر خاک از رخسارۀ چون ماه شب چهارده آنها کنار زده شود جز یک هلال نازک دیده نمی‌شود.
بیت 10
بس که درین خاک مُمَزَّق شدست
پیکر خوبانِ بَدیع الْجَمال
مُمَزَّق: پاره شده، درهم دریده
بَدیع الْجَمال: خوش چهره، زیبارو
بیت 11
وَ انْدَرَسَ الرَّسْمُ بِطُولِ الزَّمان
وَ انْتَخَرَ الْعَظْمُ بِمَرِّ اللَّیال
اِنْدَرَسَ: پاک شد و از بین رفت، پوسیده شد
رَسْم: نشانه و اثر
انْتَخَرَ: پوسیده شد
عَظْم: استخوان
مَرِّ اللَّیال: مرور شب‌ها، گذر شب‌ها
در درازنایِ زمان، نشانه‌ها پاک شدند و از بین رفتند و به گذرِ شب‌ها استخوان‌ها پوسیدند.
بیت 12
ای که درونت به گنه تیره شد
ترسمت آیینه نگیرد صَقال
صَقال: درخشندگی و جلا
بیت 13
ما لَکَ تَعْصِی؟ وَ مُنادِی الْقَبول
مِنْ قِبَلِ الْحَقِّ یُنادِی تَعال
ما لَکَ: تو را چه می‌شود؟
تَعْصِی: نافرمانی می‌کنی
مُنادِی: ندا دهنده
قَبول: باد صبا
قِبَل: طرف، سمت
یُنادِی: ندا می دهد
تَعال: بیا
تو را چه می‌شود که نافرمانی می‌کنی؟ در حالی که ندا دهندۀ بادِ صبا از سوی حق ندا می‌دهد که بیا.
بیت 15
عِزٌ کریمٌ أَحَدٌ لایَزول
جَلٌّ قَدیمٌ صَمَدٌ لایَزال
عِزّ: بزرگی و عزت
أَحَد: تک و تنها
لایَزول: از بین نمیرود
جَلّ: بزرگوار
لایَزال: از بین نمیرود
با عظمت، بخشنده و فرد است که از بین نمیرود. بزرگ ، پاک و منزّه است که پیوسته وجود دارد (از بین نرفتنی است.)
بیت 17
کَمْ حَزَنٍ فی بَلَدٍ بَلْقَعٍ
مَنَّ عَلَیْها بِسَحابٍ ثِقال
کَمْ: چه بسا
حَزَن: سرزمین ناهموار
بَلَد: سرزمین
بَلْقَع: خشک و بی‌آب و علف
مَنَّ: منت نهاد
سَحاب: ابر
ثِقال: سنگین
چه بسا سرزمینی ناهموار در یک سرزمین خشک و بی آب و علف که به واسطۀ ابرهای سنگین (پر بار) بر آن منت نهاد.
بیت 19
إِنْ نَطَقَ الْعارِفُ فی وَصْفِهِ
یَعْجَزُ عَن شَأْنِ عَدیمِ الْمِثال
نَطَقَ: حرف زد
یَعْجَزُ: ناتوان می‌شود
شَأْن: جایگاه و مقام
عَدیمِ الْمِثال: بی‌مانند
اگر شخص عارف و دانا به ذات حق، در وصفش سخن گوید از (بیانِ) جایگاهِ بی‌مانندش ناتوان است.
بیت 20
کَمْ فَطِنٍ بادَرَ مُسْتَفْهِماً
عادَ وَ قَدْ کَلَّ لِسانُ الْمَقال
فَطِن: زیرک و با هوش
بادَرَ: مبادرت کرد، آغاز به انجام کاری کرد
مُسْتَفْهِم: پرسش‌گر، جوینده
عادَ: برگشت، بازگشت
کَلَّ: لال شد
لسان: زبان
مَقال: سخن، گفتار
چه بسا فرد زیرک و باهوش که خواست اقدام به فهم (فهم و شناخت خدا) کند، بازگشت در حالی که زبان گفتارش لال شده است. (نمی‌تواند آن را بیان کند.)
بیت 23
لَو دَنَتِ الْفِکرةُ مِنْ حُجْبِهِ
لَاحْتَرَقَتْ مِنْ سُبُحاتِ الْجَلال
دَنَتْ: نزدیک شد
حُجْب: پرده، پوشش
اِحْتَرَقَتْ: آتش گرفت، سوخت
سُبُحاتِ: بزرگی و جلال خدا
اگر اندیشه به پرده و حجاب نزدیک شد از بزرگی و جلال خدا آتش گرفت و سوخت.
بیت 25
أَصْبَحَ مِنْ غایةِ أَلْطافِهِ
یَجْتَرِمُ الْعَبْدُ وَ یُبْقِی النَّوال
أَصْبَحَ: شد، زیبنده شد
غایةِ: نهایتِ
یَجْتَرِمُ: گناه میکند
یُبْقِی: پایدار میکند
نَوال: بخشش، سهم
از زیادی لطفش اینکه بنده گناه میکند در حالی که خداوند هم‌چنان به او می‌بخشد. (بخشش را قطع نمی‌کند.)
بیت 27
إِنَّ مَقالی حِکَمٌ فَاعْتَبِرْ
مَوعِظةٌ تُسْمِعُ صُمَّ الْجِبال
مَقال: سخن، گفتار
حِکَمٌ: حکمت‌ها، سخنانِ حکیمانه
اِعْتَبِرْ: عبرت بگیر
تُسْمِعُ: به گوش ... می‌رساند
سخن من حکمت است پس عبرت بگیر. پندی است که به گوش کوه‌های سخت می‌رساند. (یعنی دل تو نباید در پذیرش آن از کوه، سخت‌تر باشد.)
بیت 29
بادیةُ الْمَحْشَرِ وادٍ عَمیق
تَمْتَحِنُ النَّفْسَ وَ تُمْضِی الْجَمال
واد: وادی، درۀ تنگ و عمیق
تَمْتَحِنُ: آزمایش میکند
تُمْضِی: از بین می‌برد
جَمال: زیبایی
صحرای محشر درۀ تنگِ ژرفی است که جان را امتحان میکند و زیبایی را از بین می‌برد.
بیت 31
رَبِّ أَعِنِّی وَ أَقِلْ عَثْرَتی
أَنْتَ رَجائی وَ عَلَیْکَ اتِّکال
أَعِنْ: یاری کن
أَقِلْ: در گذر، از خطر سقوط حفظ کن (فعل امر از ریشه قیل در باب افعال)
عَثْرَة: لغزش
رَجاء: امید
اِتِّکال: تکیه، اعتماد، توکل
پروردگارا مرا یاری کن و از لغزشم در گذر و مرا از افتادن نگهدار. تو امید من هستی و توکل و تکیه بر توست.
شاهین مهری در ۷ روز قبل، یکشنبه ۲۶ فروردین ۱۴۰۳، ساعت ۰۰:۱۲ دربارهٔ فردوسی » شاهنامه » آغاز کتاب » بخش ۷ - گفتار اندر ستایش پیغمبر:
دوستان توجه کنید این شعر منتسب به فردوسی بسیار ضعیفه و زبان شعر ناشیانه و ربطی به فردوسی نداره... حکومت اسلامی اون دوره(که سنی هم بوده) این شعر را به شاهنامه اضافه کرده، حتی اگه مال خود فردوسی هم باشه از روی اجبار بوده و اگه اینو نمیزاشت تو کتابش احتمالا میکردنش تو گونی... این هم نظر منه
مجید هشتگردی در ۷ روز قبل، شنبه ۲۵ فروردین ۱۴۰۳، ساعت ۲۰:۵۹ دربارهٔ ملا احمد نراقی » مثنوی طاقدیس » بخش ۷۷ - خوردن لقمان میوه ی تلخ را از دست خواجه ی خود:
بسیار زیبا و آموزنده که براستی حال بندگان خداست که دو صد نعمت را نبینند و به اندک آزمونی لب به شکوه گشایند
الف رسته در ۷ روز قبل، شنبه ۲۵ فروردین ۱۴۰۳، ساعت ۲۰:۰۸ در پاسخ به رضا خان دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۵۷۸:
صورت درست مصرع در نسخهٔ کاغذی چنین است: «منم مصر و شکرخانه چو یوسف در بَرَم گیرد»
م در «من + م» ضمیر پیوسته است، به معنی «هم» نیست.
بیت آخر: «سخن بخش زبان من، چو باشد شمس تبریزی // تو خامُش تا زبان‌ها خود، چو دل جنبان من باشد»
خامش به معنی می‌آید، یکی تخلص شعری مولاناست، دو معنی ساکت باش. این واژه ایهام شعری ایجاد میکند. در یک واژه دو معنی را گنجانده است.
معنی بیت: در جائی که سخن بخش زبان من شمس تبریزی باشد، تو ساکت باش ، این زبان و زبان‌هادل مرا نجنبانده، بلکه شمس این کار میکند.
تو خامش مولانا، تو خاموش خواننده، گوش کن شمس چه میگوید.
عباسی-فسا @abbasi۲۱۵۳ در ۷ روز قبل، شنبه ۲۵ فروردین ۱۴۰۳، ساعت ۲۰:۰۶ دربارهٔ هاتف اصفهانی » دیوان اشعار » ترجیع بند - که یکی هست و هیچ نیست جز او:
ترجیع بند زیبای هاتف را یکی از همراهان گنجور زحمت کشیده بود و ویرایش کرده بود اما با وجود زحمت بسیاری که کشیده شده بود این قدر حرکات و سکون و کاما و نقطه و ... زیاد بودند که خوانش متن عملا دچار مشکل می شد
حرکات و سکون و علائم سجاوندی برای این است که متن راحت و بدون اشتباه خوانده شود یعنی در حد ضرورت. اما وقتی زیاد شود به ضد خود تبدیل می شود و متن را گیج و گنگ می کند و کسی که می خواهد متن را بخواند باید درگیر این علائم شود. بگذریم که در برخی موارد مانند سِماع - —بِالْغَدو و ... حرکات اشتباه بود که اصلاح شدبا اجازه مدیر محترم سایت گنجور، علائم اضافه را حذف کردم. آخر مصاریع نیاز به نقطه یا کاما نیست آنها هم حذف شد مگر در موارد بسیار اندکی که نیاز باشد.
مثلا هیچ کس نیست که نتواند کلمات «از - خروش - عاشق - امشب و ....» را بدون حرکت بخواند آن هم در حد افراط در حرکاتسعی خواهم کرد یک خوانش هم تهیه نمایم
امیر ایرانی در ۷ روز قبل، شنبه ۲۵ فروردین ۱۴۰۳، ساعت ۱۹:۰۵ در پاسخ به عمر دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۳۹۳:
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسِیلَةَ وَجَاهِدُوا فِی سَبِیلِهِ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ
رضا از کرمان در ۷ روز قبل، شنبه ۲۵ فروردین ۱۴۰۳، ساعت ۱۸:۳۶ در پاسخ به کوروش دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر سوم » بخش ۱۵۲ - آمدن آن زن کافر با طفل شیرخواره به نزدیک مصطفی علیه السلام و ناطق شدن عیسی‌وار به معجزات رسول صلی الله علیه و سلم:
کوروش جان نمیدونم داستان را گرفتی یانه مجبورم توضیحی بدم ببخشید یکی از زنان کافر با فرزند خردسالش نزد حضرت رسول رفتند تا صدق دعوی ایشان را محک بزند اسم کودک عبدالعزی بود که کودک به حرف آمده ودر پاسخ رسول اکرم میگوید من عبدالعزیز هستم و به اتفاق مادرش ایمان می آورند ،عزی نام یکی از بتهای اعراب جاهلیت بوده در آن لحضه شمیم عطری بهشتی همه جا را فرا میگیرد حالا معنی بیت مورد سوال شما:
دراون لحضه مادر وفرزند گفتند اگر برای این رایحه جان بدهیم بهتره تا آنکه این بوی دل انگیز از بهشت برسه وزایل نشه
در آخر هم هرکس که معرف او حضرت حق باشه تمام جمادات ونباتات اون رو تصدیق میکنن و هرآنکس که خدا حافظش باشه حتی مرغان وماهیان (کنایه از کاینات) نیز نگهبان وحارس اویند .
خدا نگهدار وحافظت باشه شاد باشی
رضا از کرمان در ۷ روز قبل، شنبه ۲۵ فروردین ۱۴۰۳، ساعت ۱۸:۲۳ در پاسخ به کوروش دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر سوم » بخش ۱۵۳ - ربودن عقاب موزهٔ مصطفی علیه السلام و بردن بر هوا و نگون کردن و از موزه مار سیاه فرو افتادن:
سلام
عزیزم ابیات قبلی اشاره به اصطلاحا هاله نوری افراد میکنه میفرماید انعکاس اشخاص عارف و وارسته روشن وزیباست وانعکاس ویا به عبارتی هاله افراد سیاه دل همچون دل ایشان سیاه وظلمانی است کوری کنایه از تاریکی است پس عکس یا همان انعکاس یا بقول ایشان عکس بندگان خدا روشن وافراد بیگانه با خدا تاریک است پس ای جان من انعکاس ونور افراد را ببین وتشخیص بده وبا همجنس خود مصاحبت کن
شاد باشی
رضا از کرمان در ۷ روز قبل، شنبه ۲۵ فروردین ۱۴۰۳، ساعت ۱۸:۱۴ در پاسخ به کوروش دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر سوم » بخش ۱۵۶ - وحی آمدن از حق تعالی به موسی کی بیاموزش چیزی کی استدعا کند یا بعضی از آن:
سلام
کوروش جان بحث اصلی موضوع اختیاره به ابیات قبلی توجه کن میگه افراد شرور چون در زندان محبوس میشوند پرهیزکار میشن چرا چون آزادی عمل از اونها گرفته میشه وچون قدرت انجام عملی بد از آدمی سلب بشه دیگر نتونه اون عمل شر را انجام بده ومجبور به انجام اعمال نیک بشه دیگه قابل تقدیر وتحسین نیست کاسد شد عمل یعنی بی‌رونق شد پس تا اجلت نرسیده دستی بکار بگیر واز اختیارت استفاده کن و بیت مورد سوال :
آگاه باش که قدرت انجام اعمال (منظور اعمال صالح ونیک)در نزد تو یک سرمایه سودآوره پس قدر اون را بدون وفرصت را مغتنم بدان
شریف شیرزاد در ۷ روز قبل، شنبه ۲۵ فروردین ۱۴۰۳، ساعت ۱۷:۲۲ دربارهٔ وطواط » قصاید » شمارهٔ ۱۹۳ - در مدح ملک اتسز:
مصراع نخست بیت ۵۸، در تصحیح سعید نفیسی، منبع، به همین صورت است، که اشکال وزنی دارد. با مراجعه به نسخهٔ ۲۲۵۶۳-۵ (محفوظ در سازمان اسناد و کتابخانهٔ ملی ایران)، ص. ۱۰۱، معلوم می‌شود که صحیح آن این است: «از هر دری هزار هنر هست بنده را».
رضا خان در ۷ روز قبل، شنبه ۲۵ فروردین ۱۴۰۳، ساعت ۱۷:۱۰ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۵۷۸:
با درود
دوستان گرامی لطفا راهنمایی کنید
در بیت ۹ آیا کلمه‌ی "منم" آیا مخفف شده "من هم" است یا من اشتباه متوجه شده‌ام
دگر اینکه اگر معنی بیت آخر را لطف کنید ممنون می‌شوم.
Mahmood Shams در ۷ روز قبل، شنبه ۲۵ فروردین ۱۴۰۳، ساعت ۱۶:۴۰ دربارهٔ عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۶۴۹:
با سلام و درود
بیت سوم کلمه دارای درسته یا داری در آی !؟
سیدمحمد جهانشاهی در ۷ روز قبل، شنبه ۲۵ فروردین ۱۴۰۳، ساعت ۱۶:۳۶ دربارهٔ مشتاق اصفهانی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۵۴:
به تن ، مپرس چُو شمعَم شبِ فراق چه کرد؟
احمد خزائی در ۷ روز قبل، شنبه ۲۵ فروردین ۱۴۰۳، ساعت ۱۶:۲۱ در پاسخ به حمیدرضاکیانی دربارهٔ قاآنی » غزلیات » غزل شمارهٔ ۷۲:
این ایراداتی که دوست مون گفتن رو خب اصلاح کنید
حیف غزل به این قشنگ غلط نوشته باشیدش
رضا از کرمان در ۷ روز قبل، شنبه ۲۵ فروردین ۱۴۰۳، ساعت ۱۶:۱۱ دربارهٔ سعدی » مواعظ » مثنویات » شمارهٔ ۳۱ - حکایت:
سلام
لطفا در صورت امکان معنی این بیت را بفرمایید
رضا از کرمان در ۷ روز قبل، شنبه ۲۵ فروردین ۱۴۰۳، ساعت ۱۶:۱۰ در پاسخ به اشکان رنجبر بیرانوند دربارهٔ سعدی » مواعظ » مثنویات » شمارهٔ ۳۱ - حکایت:
سلام شعر نسبتا سختیه درست میفرمایید بصورت ساده مضمون حکایت اینه:
نقلی است از پیری که با حدود ۱۵۰ یا ۱۶۰ سال عمر علیرغم بیماری ورنجوری ونخوردن طعام ودرد وعذاب برای خودش وبقول سعدی تمامی اهل منزل یا سرا در زمان احتضار زیر لب باخود میگفت حیف زود وبیخبر رفتم و در کل هیچکس آرزوی مرگ نمیکنه حتی اگر در ظاهر بگه دیگه خسته شدم واین زندگی بسمه و از این حرفها ،واز خوردن آب حیات هیچکس سیر نمیشه .
مصرع دوم بیت دهم را خودم نفهمیدم
شاد باشی عزیز
علیرضا طهرانی در ۷ روز قبل، شنبه ۲۵ فروردین ۱۴۰۳، ساعت ۱۵:۴۲ دربارهٔ خیام » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۵۵:
با سلام حضور دوستاران ادب پارسی
متاسفانه خیلی از رباعیات خیام مورد تغییر قرار گرفته است .
مثلا در همین رباعی در برخی کتب بجای قافیه ی یا نه ، یا نی آورده شده
تا کی غم آن خورم که دارم یا نی ...
فکر میکنید کدام بهتر است ؟
اشکان رنجبر بیرانوند در ۷ روز قبل، شنبه ۲۵ فروردین ۱۴۰۳، ساعت ۱۵:۳۴ دربارهٔ سعدی » مواعظ » مثنویات » شمارهٔ ۳۱ - حکایت:
سلام و عرض ادب،
خوانش و درک شعر کمی برام سخته، بخصوص نقطه‌ی عطفی که ناگهان پیر جهان‌دیده به خودش می‌گیره، بخصوص ابیات پایانی رو درک نمی‌کنم. عزیزی هست که کمی راهنمایی کند؟ چون زیر مجموعه‌ی "مواعظ" هستش بنده انتظار پندی یا پیامی عمیق پشت داستان داشتم.
حافظ سعدی در ۷ روز قبل، شنبه ۲۵ فروردین ۱۴۰۳، ساعت ۱۵:۰۷ دربارهٔ صائب تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۳۴۵:
سلام
چرا نسکبان با فیلترشکن باز نمی شود؟