فلک با کس دل یکتا ندارد

ز صد دیده یکی بینا ندارد

گلستان رونق کمخا ندارد

چمن آرایش دیبا ندارد

تنم تا یافت در بر صوف طاقین

[...]

در آن روزی که خوبان آفریدند

ترا بر جمله سلطان آفریدند

چو دیبای زر افشان آفریدند

درش گوی گریبان آفریدند

بسان غنچه دروی دگمه بنمود

[...]

به گرما جبّه پوشیدن چه حاصل

به بالاپوش کوشیدن چه حاصل

ز بهر پوشش و بخشش بود رخت

درون بغچه پوسیدن چه حاصل

لباس عاریت بر کندن از خلق

[...]

بیا تا بی گل و صهبا نباشیم

که باشد گل بسی و ما نباشیم

اگر چون دکمه پابر جا نباشیم

قرین اطلس والا نباشیم

قبا را بند از والا ندوزیم

[...]

رفیق مهربان و یار همدم

همه کس دوست میدارند و من هم

قبای صوف بادستار بیرم

همه کس دوست میدارند من هم

اگر گوئی که میل اطلسم نیست

[...]

وصال او زعمر جاودان به

خداوندا مرا آن ده که آن به

خزو دیبا زباغ و بوستان به

نخ و کمخا زراغ و گلستان به

بر آن سنجاب صوف سبز صدبار

[...]

بده ساقی شراب لایزالی

بدست عاشقان لاابالی

زبالاافکن شرب و نهالی

شدم سرپا برهنه لاابالی

بدستان آن علم از زر نظرکن

[...]

تو صوف و پوستین داری زمستان

چه غم داری زعریان بلاکش

(یکی را جامه سرما تنورست)

( تو دست از دور میداری بر آتش)

زنا که وصله کرباس زردک

فتاد از یقچه رختی بدستم

بدو گفتم که دیبا یا کتانی

(که از بوی دلاویز تو مستم)

بگفتا پاره کرباس بودم

[...]

غرض زین طرز تشریف قبولیست

که پوشاند بما اهل صفائی

مگر الباغ بخشی چون بخواند

بعریانی دهد جامه بهائی

بسر تخفیفه روزی بدستار

سری میجست و بالائی زپندار

زنا که طیلسان بروی بر آشفت

لسان حال را بگشوده میگفت

(هر آن مهتر که با کهتر ستیزد)

[...]

بهار از پوستین رو را جدا کن

که دیگر در خزان با هم توان بود

ببقچه شاهد والا نهادیم

تو زیبابین که ما زیبا نهادیم

چو گیوه سرمکش کز پادرآئی

چو دستار اربیفتی بر سر آئی

مکش بر صوف کهنه از اتو نقش

نباشد خوش به پیری داغ میری

سپهر از خلعت قدرش چو گوئی

فراویزی بروخارای کهسار

قبای رتبتش چون بخت میدوخت

برآمد آسمان زویک کله وار

بریدم در عروسیها که خوانم

بوصف جامها اینطرز اشعار

نویسید اینسخنها را زتعظیم

بکرد خیمه و خرگاه و تالار

چنان دزدی که او چیزی که دزدید

زخود آنچیز را دیگر بدزدد

ببرتنگی امیدی بسته بودم

ندانستم که خود رنکی ندارم