چو گیوه سرمکش کز پادرآئی
چو دستار اربیفتی بر سر آئی
|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات |
|
|
راهنمای نوار ابزار |
|
|
پیشخان کاربر |
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر |
|
|
اعلان‌های کاربر |
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه) |
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور |
|
|
لغزش به پایین صفحه |
|
|
لغزش به بالای صفحه |
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط |
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور |
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
نشان کردن شعر جاری |
|
|
ویرایش شعر جاری |
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری |
|
|
شعر یا بخش قبلی |
|
|
شعر یا بخش بعدی |
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این بیت از شعر به نمادهای انسانی و معنایی اشاره دارد. گیوه (کفش) و دستار (دستمال یا کلاهی بر سر) نمادهایی از تن و هویت فردی هستند. نویسنده می‌گوید وقتی که گیوه‌ها (تنش) را بردارند و فرد از پا درمی‌آید، بر سر داشتن دستار (هویت و مقام) اهمیت پیدا می‌کند. به عبارتی، این بیت نشان‌دهندهٔ تأثیرات هویت و جایگاه اجتماعی بر انسان‌هاست.
هوش مصنوعی: وقتی که صبر و استقامت را از دست بدهی، مانند کسی می‌شوی که در گام‌هایش لغزش دارد و به زمین می‌افتد؛ اما اگر با حکمت و اندیشه به جلو بروی، مانند کسی خواهی بود که با افتخار و اعتماد به نفس، بر سر خود عمامه‌ای می‌گذارد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
چو دانه گر بیفتی بر سر آیی
چو خوشه سر مکش کز پا درایی
مبرا از کم و چون و چرائی
ورای عالم و خلقی ورائی
خوشا وقتی که از راهی برآیی
به برج دیده چون ماهی درآیی
بدین پاکیزگی و نیک رائی
گهی پیدا و گه پنهان چرائی
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.