به سینه تیری ازان غمزه خورده‌ام کاری

که برنیایدم از دل مگر به دشواری

ز بس که غمزهٔ او خوار و زار می‌کشدم

به عجز می‌طلبم هر دم از اجل یاری

اجل که شیوهٔ او بی‌گنه کشی‌ست، کند

[...]

رسید فتنه‌گر من به کینه تیزآهنگ

چو فتنه بر سر غوغا، چو کینه بر سر جنگ

یکی برون نتوان از هزار جان بردن

ازان کرشمهٔ جلّاد و غمزهٔ سرهنگ

ز جام عشق، شراب امید و بیم کشم

[...]

چنان حرارت خورشید، باز شد جانکاه

که آب بر سر خویش از حباب زد خرگاه

زمین چو گور ستمگر ز بس که تافته شد

به رنگ دود سزد گر دمد ز خاک گیاه

هوا به مرتبه‌ای گرم شد که پروانه

[...]

عجب عجب که شب غم به صبحگاه رسید

نسیم وصل سواری ز گرد راه رسید

به فرق سوختهٔ غم در آفتاب ستم

ز سایبان حجاب کرم، پناه رسید

رساند باد به بلبل خبر که گل آمد

[...]

شبی چو حلقهٔ گیسوی لعبتان چگل

سواد دیدهٔ پر نور و نوردیدهٔ دل

شبی چو زلف نگار از نسیم غالیه بو

شبی چو روز وصال از نشاط مستعجل

هوا خوش و فرح‌افزا به غایتی که مگر

[...]

مرا به سینه چو شمعی‌ست جلوه‌گر آتش

ز آب دیده فزون است در جگر آتش

به راه بادیه‌ای آتشم به سربارد

که پای چون بنهم بگذرد ز سر آتش

ستاره سوخته پروانه‌ای‌ست مرغ دلم

[...]

زبان چگونه کند شکر ایزد متعال

که روز هجر بدل شد به روزگار وصال

بدید دیده جمالی که عمرها با او

نهفته عشق همی باخت در حریم خیال

لبالب ار چه ز خون بود ساغر جانم

[...]

خوش آنکه جان شده قربان چشم غمزه‌زنش

لباس عیدی او گشته لاله‌گون کفنش

زهی سعادت قربانیی که عید وصال

بر آستان تو در خاک و خون فتاده تنش

شهید آرزویت را پی مبارکباد

[...]

به طرف مه چو سلاسل ز مشک ناب انداخت

هزار سلسله در پای آفتاب انداخت

گزند تا نرسد بر گلشن ز تاب نگاه

چو غنچه بر گل رو، پردهٔ حجاب انداخت

چنان ز یک نگه گرم او شدم بی‌تاب

[...]

زهی علم شده در عالم ستمکاری

چو مار دم زده مشتاق مردم‌آزاری

ز کردگار به دست تو روز حشر آید

به جای نامهٔ اعمال، خطّ بیزاری

مناز اگر دو سه روزی بلندپایه شدی

[...]

تو بدگمان و مرا با تو نیست راه سخن

چرا رقیب نسازد سخن میانهٔ ما

ز خلف وعده نه‌ای منفعل، چو می‌دانی

کسی ز وعده خلافی در انتظار نبود

اگرچه غیر به بزم تو سرفراز بود

بدین خوشم که وصال آرزوگداز بود

به روی یار نیفتد مرا نظر هرگز

که تازه آرزویی در دلم گذر نکند

دلم چگونه تسلّی شود به آمدنی

که با خود از پی رفتن، بهانه‌ها دارد

چه احتیاج سوال است خلق عهد ترا

که هر گدا شده قارون ز کثرت زر و مال

ولی تو با طلب سایلان خوشی چندان

که بر سبیل خوشامد کنند از تو سوال

ز تربتی که درو کشتهٔ محبت توست

عجب نباشد اگر بوی جان رسد به مشام

چنان گداختم از آتش غمت که اجل

مرا نیافت شب هجر، تا ننالیدم

چنان ز هجر تو عمرم به ناخوشی گذرد

که دشمنان همه خواهند زندگانی من!

ز بس که ساده‌دلم، چون تو گرم پیش آیی

گمان برم که مگر مهربان من شده‌ای