قرار از دل من ربود آن نگار

بدان عنبرین طرهٔ بی قرار

نگارست رخسارهٔ من ربود آن نگار

ز هجران رخسارهٔ آن نگار

کنار من از دوست تا شد تهی

مرا پر شد از خون دیده کنار

خمارست در سر مرایی قیاس

در اندوه آن نرگس پر خمار

شمار غم او ندانم ، از آنک

غم او گذشته ز حد شمار

فگارست از غمزهٔ او دلم

بلی تیر ناوک کند دل فگار

نزارست شخص من از عشق او

بسا شخص کز عشق او شد نزار

چه کارم؟چو من کس بوده عاشقی ؟

مرا با غم عشق خوبان چه کار؟

مدار ، ای دل ، اندیشهٔ عشق نیز

جز اندیشهٔ مدح خسرو مدار

سوار جهان ، شاه اتسز، که هست

پیاده به میدان او هر سوار

شراریست از تیغ او در جهان

که گردون بسوزد همی آن شرار

بهار عدو از خلافش خزان

خزان ولی از وفاقش بهار

قفار از نم جود او چون ریاض

ریاض از تف تیغ او چون قفار

چنارست پنجه گشاده بباغ

مگر سایل جود او شد چنار ؟

حصارست ، شاها ، جهان بر عدوت

چه لذت بود بسته را در حصار؟

صغار و کبارت ثنا خوان شدند

که هستی پناه صغار و کبار

غباری ، که برخیزد از لشکرت

بود کیمیای ظفر آن غبار

تبار تو اند افتخار هدی

و لیکن تویی افتخار تبار

یسار تو جامه دران از یمین

یمین تو حمله بران بر یسار

بحار از عطای تو گیرد مدد

از آنست جای جواهر بحار

نثار از پی فرق شاهان کنند

کند تیغ تو فرق شاهان نثار

جوار تو جویند اهل هنر

که هست از حوادث پناه آن جوار

شکارند در روز رزمت ملوک

ترا باد ارواح اعدا شکار

مدار فلک بر مراد تو باد

مبادش جز بر مرادت مدار

دمار از مخالف بر آورد بتیغ

بتیغ از مخالف بر آورد مار

فرار از تو جوید عدو بی گمان

و لیکن بجان در نهد آن فرار

مدار جهان بر چو تو شاه باد

که آباد ماند جهان زین مدار