حرف آخر قافیه

شماره ۱: بی رخصت دل زبان بگفتن مگشا

شماره ۲: افگند ز پای، ضعف پیری ما را

شماره ۳: نرمی، ز سر تو واکند غوغا را

شماره ۴: کاهید ز عشق تو تن و جان ما را

شماره ۵: تا کام دهی، نفس بخود معجب را

شماره ۶: دایم نبود جوانی ایام ترا

شماره ۷: بر نقش جهان که راه زد جاهل را

شماره ۸: در خانه، فراش و متکا نیست مرا

شماره ۹: پیری از عمر کرده بیزار مرا

شماره ۱۰: نبود چون نام، دشمنی انسان را

شماره ۱۱: از فیض هوا، سبز نگردد گل ما

شماره ۱۲: یارب! نه سزای تست گر کرده ما

شماره ۱۳: هر ذره ز مهر تست جانی بی‌تاب

شماره ۱۴: ای دل رخ از این سرای فانی برتاب

شماره ۱۵: ای روی تو در نمودن خود بیتاب

شماره ۱۶: خوش آنکه بغم شکفته باشی همه شب

شماره ۱۷: حسنت، روزی که دست و شمشیر افراخت

شماره ۱۸: ای آنکه غم لباس جان تو گداخت

شماره ۱۹: آنکو بدلش بیم گنه کمیاب است

شماره ۲۰: ملک است چو خانه‌ای که دردار فناست

شماره ۲۱: هر چند قبا درشت تر، ژنده تر است

شماره ۲۲: ما را نه حرف تند یاران ضرر است

شماره ۲۳: در رسته عاشقی،که نفعش ضرر است

شماره ۲۴: هر چند کلام تو چو در و گهر است

شماره ۲۵: ای آنکه بهر دمت هوای دگر است

شماره ۲۶: ای آنکه همیشه ملک و مالت هوس است

شماره ۲۷: از هر نعمت که در جهان دسترس است

شماره ۲۸: دامن زن آتش فنا، این نفس است

شماره ۲۹: آن را که نه آتش خرد خاموش است

شماره ۳۰: آبادی از این خراب جستن غلط است

شماره ۳۱: لذت دگر از شباب جستن غلط است

شماره ۳۲: این راهزنان که راهروشان نام است

شماره ۳۳: نفس تو، که تن پروریش آیین است

شماره ۳۴: ز آن موی میان، فکر مرا جانکاه است

شماره ۳۵: ای آنکه ترا خانه آراسته است

شماره ۳۶: گفتم، ز چه آیا طرب از ما رفته است؟

شماره ۳۷: بشنو ز گذشتگان ترا گر گوشی است

شماره ۳۸: عمر تو خس و، زر آتش سوزانی است

شماره ۳۹: جایی که کسی پی نبرد، بی جایی است

شماره ۴۰: آیینه روی دلبران، مظهر اوست

شماره ۴۱: زین باغ، که در وی گل شادی خودروست

شماره ۴۲: ای آنکه دلت جز بهوس مایل نیست

شماره ۴۳: ای آنکه ترا جز غلیان همدم نیست

شماره ۴۴: کس را چو زبان نرم خود همدم نیست!

شماره ۴۵: امید ز هر که هست، باید برداشت

شماره ۴۶: هر بی جگری ز تنگ دنیا نگذشت

شماره ۴۷: بر درگه خلق، بندگی ما را کشت

شماره ۴۸: مستی جوانیم بطاعت چو نهشت

شماره ۴۹: از بهر خلافت پیمبر بی گفت

شماره ۵۰: دنیا، که بجلوه میکند مفتونت

شماره ۵۱: عزت، ثمر فروتنی میگردد

شماره ۵۲: ای آنکه همیشه در پی خوابی و خورد

شماره ۵۳: گه در غم پوششی و، گه در غم خورد

شماره ۵۴: عمر تو بفکر دنیی دون گذرد

شماره ۵۵: بدخو، از خوی خود بدوزخ باشد

شماره ۵۶: آتش اگرت ز عشق در سر باشد

شماره ۵۷: دل، از غم نانی اگرت خون باشد

شماره ۵۸: فرزند، برای روز بد میباشد

شماره ۵۹: هرگز نه ترا دل غمین میباشد

شماره ۶۰: گر شعر نه مال و ثروتم می بخشد

شماره ۶۱: از جوش شباب، پر دلت بی غم شد

شماره ۶۲: بی خاطر جمع، نکته دان نتوان شد

شماره ۶۳: ای آنکه بجمع سیم و زر حرصت خواند

شماره ۶۴: نی در سر شوق و، نی بدل پروا ماند

شماره ۶۵: نی سفره، نه کاسه، نی طبق میماند

شماره ۶۶: این مدعیان که راه نشناخته اند

شماره ۶۷: چون دیده بینشم عطا فرمودند

شماره ۶۸: ای گشته ز شب بخورد و خوابی خرسند

شماره ۶۹: کس جا بدل فتادگان تا نکند

شماره ۷۰: درد دل خسته را، نگفتن چه کند؟

شماره ۷۱: جاهل، چو هوس بچتر شاهی فگند

شماره ۷۲: طفلان، که فرح فزا و غم کاهانند

شماره ۷۳: گر باده غم نصیب ما زین خم بود

شماره ۷۴: گر قبله دل، نه کوی آن شاه بود

شماره ۷۵: از خوی درشت، دوست نایاب شود

شماره ۷۶: تا از دم گرمی سخنی سر نشود

شماره ۷۷: با خلق الفت، دماغ سازی خواهد

شماره ۷۸: هر کس که در این زمانه عزت جوید

شماره ۷۹: زاد ره مرگ، گریه و آه ببر

شماره ۸۰: از کار جهان، بترک و تجرید گذر

شماره ۸۱: از خانه خراب کردن خلق به زور

شماره ۸۲: تاکی ز شراب خواب مستی، برخیز!

شماره ۸۳: در مکتب عقل، خود کتاب خود باش

شماره ۸۴: ای آنکه ترا خوش غلیانیست تلاش

شماره ۸۵: مو، جوهر تیغ ابروی دلجویش

شماره ۸۶: ای ازلم ولانسلمت، خلق به تنگ

شماره ۸۷: در دیده چرغت، ای جهان فرهنگ

شماره ۸۸: چرغ تو که در صید ندانسته درنگ

شماره ۸۹: از صاف دلان نیست کدورت را رنگ

شماره ۹۰: هر سو برخ تو نیست زلف شبرنگ

شماره ۹۱: از واهمه چرغ تو آن زرین چنگ

شماره ۹۲: برخیز شب ای همای اوج اقبال

شماره ۹۳: ای آنکه نباشد از نمازت جز نام

شماره ۹۴: گر دل نشدی باین دو مصرع شادم

شماره ۹۵: هان کار بکن راست، که قامت شد خم

شماره ۹۶: ای درد تو لیلی دل مجنونم

شماره ۹۷: آن روز که بیدار از این خواب شوم

شماره ۹۸: ما دشمن خویش را، بیاری زده ایم

شماره ۹۹: عمری به عبث همنفس قال شدیم

شماره ۱۰۰: هر چند گناه تو عظیم است عظیم

شماره ۱۰۱: با اهل ستم مجوش بهر احسان

شماره ۱۰۲: از صدق، سخن کند اثر در دل و جان

شماره ۱۰۳: خواهی اگر از راحت کونین نشان

شماره ۱۰۴: جانت نشود پاک ز گرد عصیان

شماره ۱۰۵: خواهی که شود بر سر خلقت مسکن

شماره ۱۰۶: خالی ز خرد شد سر و، از نیرو تن

شماره ۱۰۷: هردم، رهم ای عشق بیک رنگ مزن

شماره ۱۰۸: همراه شباب، رفت نیرو از تن

شماره ۱۰۹: از گنج عطای تو، چه کم دارم من؟

شماره ۱۱۰: موجود، کسی به جز تو نشمارم من!

شماره ۱۱۱: کم گو، که بود سخن چو در مکنون

شماره ۱۱۲: آمد پیری و، زشت شد صورت تو

شماره ۱۱۳: شد وعده اگر خلاف در حضرت تو

شماره ۱۱۴: واعظ چه کسست؟ کمترین بنده تو!

شماره ۱۱۵: پر در پی وصل آرزوها تک و دو

شماره ۱۱۶: دردی که بسوی چاره ساز آیی کو؟

شماره ۱۱۷: از بهر شناساییت از لطف اله

شماره ۱۱۸: ای از مرض حرص ترا دل مرده

شماره ۱۱۹: شاهی خواهی، گدایی از دست مده

شماره ۱۲۰: هستی نبود، جز غم و رنج و تعبی

شماره ۱۲۱: گر صاحب تاج و کمری، ورپاجی

شماره ۱۲۲: تا کی ز طمع خوار نظرها گردی

شماره ۱۲۳: ای دل، تو به تنگم از جفا آوردی

شماره ۱۲۴: نبود چو حضور قلب و مژگان تری

شماره ۱۲۵: ای آنکه تمام آرزو و هوسی

شماره ۱۲۶: با خشم و شره، همال تاکی باشی؟

شماره ۱۲۷: آمد پیری و، رفت ایام خوشی

شماره ۱۲۸: دنیاست سرای غم، تو یکسر شعفی

شماره ۱۲۹: بی داد و دهش ملک جهان نستانی

شماره ۱۳۰: گر در طلب معرفت یزدانی

شماره ۱۳۱: خوش آنکه ندارد غم فرزند و زنی

شماره ۱۳۲: در مبحث علم، تندخویی چه کنی؟

شماره ۱۳۳: آجل خواهی، به فکر عاجل چه روی؟!