گنجور

 
واعظ قزوینی

بی خاطر جمع، نکته دان نتوان شد

بی مایه، چو ابر درفشان نتوان شد

با فکر معاش، فکر معنی سخن است

گویا بسخن، بی لب نان نتوان شد