بیا ای باعث شور جنونم

که چون زلف دلاویزت نگونم!

تویی آن شاهد شیرین تکلم

من آن فرهاد کوه بیستونم

اگرچه دورم از وصلت ولیکن

دلیل شوق باشد رهنمونم

نپرسیدی ز احوالم که چون است

بیا بنگر که بی‌روی تو چونم!

نگفتی درگه پیمان و سوگند

که باشد با تو در اینجا سکونم

هنوزم در وفا تسلیم نآری

چو کردی در جفاها آزمونم

کجا شد عهد و پیمانی که کردی؟!

فریبیدی به تلبیس و فسونم!

به فرمان غمت از من چه سر زد

که افکندی چنین خوار و زبونم؟!

خیال سوزن مژگانش طغرل

رفو سازد همه چاک درونم!