کیست آن سیّاح، کورا هست بر دریا گذر

مسرعی کو سال و مه بی پای باشد در سفر؟

رهبر خلقست و او را خود نه چشمست و نه گوش

نام او طیّار و او را خود نه بالست و نه پر

منقذالغرقی لقب دادند او را زانکه او

[...]

شکست پشت امید و نبود کار هنر

که از وفا و مروّت نمی دهند خبر

چنین که پای برون مینهد ز حدّ جفا

مگر که نوبت ایّام آمدست بسر

به بیوفایی معذور دار گردونرا

[...]

ای صاحل معظّم و دستور بی نظیر

وی اهل فضل را بهمه حال دستگیر

هم دست سروری بمکان تو معتضد

هم چشم آفتاب ز رای تو مستنیر

پیروژه سپهر بود زیر مهر آنک

[...]

خدای داد بملک زمانه دیگر بار

طراوتی نه باندازۀ قیاس وشمار

بفّر سایۀ رایات خسرو منصور

غیاث دولت ودین کز سپهرش آیدعار

خدایگان سلاطین مشرق ومغرب

[...]

امید لذّت عیش از مدار چرخ مدار

که در دیار کرم نیست زآدمی دیّار

مباش غرّه بدین خنده‌های صبح که هست

گشادگیّ رخ آفتاب خنجر بار

به مجلسی که درو دور هفت کاسه بود

[...]

منّت خدایرا که علی رغم روزگار

منصور گشت رایت صدر بزگوار

آمد سوی مقّر شرف باز دوستکام

تایید بریمینش و اقبال بر یسار

سلطان شرع خواجۀ سلطان نشان که یافت

[...]

هرکرا بخت مساعد بود و دولت یار

ابدالدّهر مظفّر بود اندر همه کار

نفثۀ روح قدوس باشد و الهام خدای

هرچه در خاطر و اندیشۀ او کرد گذار

تیر فکرت چو درآرد بکمان تدبیر

[...]

ای جناب تو قبلۀ احرار

مملکت را برایت استظهار

صدر عالم شهاب ملّت و دین

کر کفت غوطه می خورند بحار

لطف تو همچو ابرآب چکان

[...]

بچشم عقل نگه می کنم یمین و یسار

ز شاعری بتر اندر جهان ندیدم کار

همیشه بینی او را ز فکرهای دقیق

دماغ تیره و دل خیره و روان افگار

جگر بسوزد تا معینی بنظم آرد

[...]

دی مرا گفت دوستی که مرا

با فلان خواجه از پی دو سه کار

سخنی چند هست وز پی آن

خلوتی می ببایدم ناچار

خلوتی آن چنان که اندر وی

[...]

سرورا در خدمتت کردم سفر

تا شوم از دیگران منظورتر

خود ندانستم گزین گونه شوم

دم بدم ز انعام تو مجهورتر

آنکه ترک خدمتت کردست هست

[...]

آمدست از غم عشق تو مرا آن بر سر

که کسی را نگذشتست از آن سان بر سر

بر سر شمع چه آید همی از آتش و آب؟

آمد از چشم و دلم دوش دو چندان بر سر

در سر آمد چو قلم بخت نگونم ز خطت

[...]

ای پر شکر ز ذکر عطایت، دهان شکر

می نازد از سخایت طبعت روان شکر

جودتو تازه کرد درسومش وگرنه بود

منسوخ آیت کرم و داستان شکر

از خوان بخشش تو شکم سیر میکنند

[...]

زهی بسیرت محمود در جهان مذکور

زهی بدیدۀ تعظیم از آسمان منظور

پناه اهل معانی و افتخار عراق

که باد عین کمال از جمال بخت تو دور

تویی بفیض کرم میزبان آن عالم

[...]

زهی چون خرد در جهان ناگزیر

حریم جنابت سپهر اثیر

ملک خسرو شرق، شاه کیان

که در زیر گردون نداری نظیر

فلک را سر کلک تو راز دار

[...]

موی سپید هست خردمند را نذیر

ای غافل از زمانه بیک موی پند گیر

موی سپید گشت و دم سر میزنم

آری بیکدگر بود این برف وز مهریر

آمد فرو چو برف گران بر سرم نشست

[...]

ای هنر را دولت تو دستگیر

وی ندیده چشم ایّامت نظیر

سالها شد تا ببوی همدمی

می دهد خلقت دم مشک و عبیر

آرزوها را درآید دل برقص

[...]

ای دل ترا که گفت بدنیا قرار گیر

وین جان نازنین را اندر حصار گیر؟

بر چار سوی طبع بزن خیمۀ مراد

جایی چنین وطن ز سر اختیار گیر؟

آمد حجاب هشت درخلد چار طبع

[...]

رسول مرگ ز ناگه بمن رسید فراز

که کوس کوچ فروکوفتند، کار بساز

کمان پشت دوتا چون بزه درآوردی

ز خویش ناوک دلدوز حرص دور انداز

چو پنبه زار بناگوش بشکفید ترا

[...]

چو بخت تیرۀ من روشنی نهاد آغاز

مرا به حضرت صدر جهان کشید نیاز

چو بر جناح سفر پای عزم محکم شد

گرفت سوی جناب رفیع او پرواز

رهی چو زلف بتان زیر پای آوردم

[...]