یک سخن نشنیدم ای گل از دهان نازکت

با لب خندان، تلاش بی زبانی تا به کی؟

به زلفت می کند از آشنایی شانه همراهی

وگرنه با پریشان کی کند بیگانه همراهی

چو محتاجی که افتد از پی حاجت روای خود

به هر جا می رود مینا، کند پیمانه همراهی

به غیر از سنگباران، در عوض چیزی نمی بیند

[...]

قطره پیمایی ست کار ساقی بزم فلک

خشک می گردد ایاغش، تا لبی تر می کنی

رویش چو آفتاب است، او را نمی شناسی

زلفش چو مشک ناب است، او را نمی شناسی

گفتی که نوگلت را در باغ حسن دیدم

آن غنچه در نقاب است، او را نمی شناسی

چون با رخ درخشان، از خانه شب برآید

[...]

جوان مردم، ولیکن نه زنی دارم نه فرزندی

نبوده غالبا در طالع من، دشمن چندی

ندارم قوتی، ورنه چو تیر از کمان جسته

ازین مهمانسرای بی حلاوت، می زدم کندی

صراحی در بناگوش قدح سرگرم قلقل شد

[...]

به برگ عیش رسم، گر چو نوبهار آیی

میان باغ شوم، چون تو در کنار آیی

تو آن گلی که بهار از رخ تو می بارد

چرا نهال نگردد چو پیش خار آیی؟

کند سفیدی چشمم نیابت دم صبح

[...]

گر نشینم، جای می گیرم به پهلوی غمی

ور بخوابم، می گذارم سر به زانوی غمی

ما اسیران محبت غم پرست افتاده ایم

قبله ما نیست غیر از طاق ابروی غمی

جانا ز تو شادم به سلامی و پیامی

نی از تو پیامی به من آمد، نه سلامی

من نه ابرم، نه تو گل، بهر چه در باغ وصال

چون زمین تر شود از گریه من، خنده کنی

چون روی پیشتر از موسم گل رو به چمن

بی نیازش ز گل موسم آینده کنی

من و آن لعل روان بخش که از یک سخنش

[...]

از بس گل ناسازی ام در جیب و دامن می کنی

زان پیشتر کآیی برم، سامان رفتن می کنی

ای بت نه ناقوس منی، بهر چه در خلوتسرا

تا می رسد دستم به تو، بنیاد شیون می کنی

از نوبهار آرزو، گلهای اشکم تازه شد

[...]

بی وضو، دست به پیمانه صهبا نکنی

غسل ناکرده، نظر جانب مینا نکنی

به طفیل دگری زیستن از غیرت نیست

گر دهد جان نوت، رو به مسیحا نکنی

می زند هر نفس از موج، دوصدچین به جبین

[...]

آخر این جان سبکروح ز تن خواهد رفت

به قفس داشتن مرغ هوایی تا کی؟

بس که گشته شیوه اسلامیان حق دشمنی

حق گریزد از مسلمان در پناه ارمنی

دختر رز، گر نسازد با هوسناکان جام

می شود در مذهب مفتی، سیاست کردنی

قاضی ما بس که شد در رشوه خواریها دلیر

[...]

ای که گویی فیض دارد سرزمین مصر و شام

هرچه می گویی تو از فیض سحرگاهی بگوی

خضر، یک کس را به راه کعبه دل سر نداد

راه اصلی را به آن استاد گمراهی بگوی

نسترن می طلبد از بدنت خوشبویی

رخت گل می برد از پیرهنت خوشبویی

اگر از گل شنوم بوی خوشت را، چه عجب

به چمن رفته ز باغ بدنت خوشبویی

هر دو بی مثلیم در هنگامه ناز و نیاز

من برای دادن دل، تو برای دلبری

رزقم چو یاقوت، از تنگ بختی

خون جگر شد، آن هم به سختی

در باغ گیتی، شد قسمت من

رزق معلق، چون سردرختی

تخم چنارم گویی، که دارد

دستم کسالت، پایم کرختی

سنگباران کرد شبنم بی رخ او باغ را

ورنه کی می بود رنگ از روی گلها رفتنی؟

سختی کنج وطن از راحت غربت به است

کی شرر گردد به پای خود ز خارا رفتنی؟

چشم من سوی تو، چشم تو به سوی دگری

من به روی تو ببینم، تو به روی دگری

ما چو طوطی ز نم جوی طبیعت سبزیم

سبزه ما نخورد آب ز جوی دگری

پاکی دل به تو در سجده تسلیم چه سود

[...]