روضهٔ روح من رضای تو باد

قبله گاهم در سرای تو باد

سُرمهٔ دیدهٔ جهان بینم

تا بود گرد خاک پای تو باد

گر همه رای تو فنای من است

[...]

تو لاله سُرخ و لؤلؤ مکنونی

من مجنونم تو لیلی مجنونی

تو مشتریان با بضاعت داری

با مشتریان بی بضاعت چونی

من گریه به خنده در همی پیوندم

پنهان گریم به آشکارا خندم

ای دوست گمان مبر که من خرسندم

آگاه نه ای که چون نیازمندم

روزی که سر از پرده برون خواهی کرد

دانم که زمانه را زبون خواهی کرد

گر زیب و جمال از این فزون خواهی کرد

یارب چه جگر هاست که خون خواهی کرد

بنمای رهی که ره نماینده تویی

بگشای دری که در گشاینده تویی

زنگار غمان گرفت دور دل دل من

بزدای که زنگ دل زداینده تویی

ای مونس دیده با ضمیرم یاری

اندر دل من نشستهٔ بیداری

گر با دگری قرار گیرد دل من

از جان خودش مباد برخورداری

من که باشم که به تن رخت وفای تو کنم

دیده حمال کنم بار جفای تو کشم

گر تو بر من به تن و جان و دلی حکم کنی

هر سه را رقصکنان پیش هوای تو کشم

سر سروران بستهٔ دام تو

دل دلبران دفتر نام تو

بیک دم دو صد جان آزاد را

کند بنده یک دانه از دام تو

بسا عقل آسوده دل را که کرد

[...]

ار دستت ز آتش بود

ما را گل مفرش بود

هر چه از تو آید خوش بود

خواهی شفا خواهم الم

ای خداوندان مال العتبار الاعتبار

ای خداوندان قال الاعتذار الاعتذار

پیش ازاین کاین جان عذرآورفروماند ز نطق

پیش از آن کین چشم عبرت بین فرو ماند زکار

توبه پیش آرید و نادم از گُنه کاری خویش

[...]

روزی که مرا وصل تو در چنگ آید

از حال بهشتیان مرا ننگ آید

این جهان و آن جهان و هر چه هست

عاشقان را روی معشوق است و بس

گر نباشد قبلهٔ عالم مرا

قبلهٔ من کوی معشوقست و بس

چشمم همی بخواهد دیدارت

گوشم همی بخواهد گفتارت

همت بلند کردند این هر دو

هر چند نیستند سزاوارت

در عشق تو من کیم که در منزل من

از وصل رخت گلی دمد بر گل من

مِهر تو به مُهر خاتم جم ندهم

وصلت به دم مسیح مریم ندهم

عشقت به هزار باغ خرم ندهم

یکدم غم تو به هر دو عالم ندهم

زنجیر معنبر تو دام دل ماست

عنبر ز نسیم او غلام دل ماست

در عشق تو چون خطی بنام دل ماست

گویی که همه جهان بکام دل ماست

هر که او را دلی و جانی بود

شد بمیدان عاشقی گویش

کشته گشتند عاشقان و هنوز

نشنیده است هیچکس بویش

رحلت عاشقان زهر سویی

[...]

روزی که سر از پرده برون خواهی کرد

دانم که زمانه را زبون خوآهی کرد

گر زیب و جمال از این فزون خواهی کرد

یارب چه جگر هاست که خون خواهی کرد

گاهی که به طینت خود افتد نظرم

گویم که من از هر چه در عالم بترم

چون از صفت خویشتن اندر گذرم

از عرش همی به خویشتن درنگرم

پر آب دو دیده و بس آتش جگرم

بر باد دو دستم و پر از خاک سرم