ای ساقی خیز و پر کن آن جام

کافتاده دلم ز عشق در دام

تا جام کنم ز دیده خالی

وز خون دو دیده پر کنم جام

ایام چو ما بسی فرو برد

[...]

ای بر ورق تو درس ایام

ز آغاز رسیده تا به انجام

بر ابلق صبح و ادهم شام

حکم تو زد این طویلهٔ بام

دادن همه را به بخشش عام

وامی و حلال کردن آن وام

چون رسم حواله شد به رَسّام

رستی تو ز جهل و من ز دشنام

وان درز به صدمه‌های ایام

وادی کده‌ای شود سرانجام

مریخ به تیغ و زهره با جام

بر راست و چپش گرفته آرام

هم خطبهٔ تو طراز اسلام

هم سکهٔ تو خلیفه احرام

در خط نظامی ار نهی گام

بینی عدد هزار و یک نام

در وقت فرو فتادن از بام

صد گز نبود چنانکه یک گام

گر تر شودش به قطره‌ای بام

در ابر زبان کشد به دشنام

چون اهل قبیلهٔ دل آرام

آگاه شدند خاص تا عام

فرزند تو گرچه هست پدرام

فرخ نبود چو هست خودکام

می‌رفت نهفته بر سر بام

نظاره‌کنان ز صبح تا شام

بر راهگذر فکندی از بام

دادی ز سمن به سرو پیغام

ترکان عرب نشینشان نام

خوش باشد تُرک‌ِ تازی‌اندام

مادر ز پی عروس ناکام

سرگشته شده چو مرغ در دام

گیرد به هزار جهد یک جام

و‌آن نیز به یاد آن دلارام

در باغ گرفت سبزه آرام

دادند به‌دست سرخ‌گل جام

چون بر در آن قبیله زد گام

قاصد طلبید و داد پیغام