یک پرتو حسنِ رخ تو کرده تجلی

وز وی شده موجود وجود همه اشیا

از دیر و حرم باشدشان روی به مقصد

زاهد ز رهی، پیر خرابات ز راهی

از سینه چو مشعل رود این آه پیاپی

جاوید نه تا کی

با سنگ بت سنگدلم گفت ز مائی

گفتم عجمی گوی ز آبی نه زمانی

هر سو که نظر می فکنم روی تو بینم

پیدائی وپنهان و ندانیم کجائی

گویندخدائی وخود آئی به حقیقت

[...]

هرکس که ز میخانه ی عشق تو خورد می

مستانه ره خُلد برین را کند او طی

فیض تو چه فیضیست که لایلحقه شیئی

بُرده است مگر خضر، به سرچشمه ی آن پی

بر درگه خلاّق جهان قادر یکتا

ما را تو شفیعی چه به دنیا چه به عقبی

ای بنده ی جان بخش دمت صد چو مسیحا

این مرده دلان را به کلامی بکن احیا

در حلقۀ گیسوی تو هر حلقه اسیری

وز نرگس خمار تو هر گوشه خرابی

هیچت بود این یاد که گفتی تو مرا کی

کآیم بسرای تو شبی یکدل و یک پی

تا صبح در آغوش تو چون نشاه که درمی

مانم کنم این قصه هجران تو را طی

باشد که بود آن شب یلد از مه دی

[...]

حمداً لک یا رب تبارک و تعالی

ای نفش نگارنده بر اسفل و اعلی

ای ذات تو از خلقت و ترکیب معرا

در خواندن وصفت، متحیر دل دانا

هر کس به طریقی ره تحقیق تو پویا

[...]

طوبی و همایونا کاندر صف دنیا

در گلشن فردوسم و در سایه طوبی

از چاکری شاه کنم فخر به قیصر

وز فر ولیعهد زنم طعنه به کسرای

مولای بزرگان جهان گشتم ازیراک

[...]

باد سحر از نکهت زلفت به گلستان

آورد نسیمی

ای مردم دلخون وطن‌، دغدغه تا کی

چون شه ز وطن دل بکند، دل بکن از وی

صد سال فزون رنج کشیدیم و ملامت

گشت ایران ویران و شد آباد ده ری

طی کرد ری از بغی و شقا، عزت ایران

[...]

از کوه (وزو) آنچه که شد خطه (پمپی)

آن به که شود ری