در شهر شما قاعده باشد که نپرسند

از حال غریبان

زین پیش نهان چند توان داشتن آخر

در دل غم هجران

هر نیر که بر جان ز تو از دور رسیده

صد دفتر شعر از حسن و خسرو سلمان

سردار شد و هم سر و دستار بینداخت

در پای حریفان

بر خاک زمین چون که یکی جرعه فشاندند

از بادهٔ بی چون

نیک آمدی ای عقل مرا آتش خرمن

لبیک زهی چشم امیدم به تو روشن

روی سخن من به کسی نیست جز از خود

با آینه چون طوطی اگر در سخنم من

در وقت خوش من نرسد دیده بدبین

پوشیده تر از خلوت در انجمنم من

چون شانه ز دوری است همان سینه من چاک

هر چند در آن زلف شکن بر شکنم من

دارم به می ناب درین میکده امید

چون کوزه سربسته اگر بی دهنم من

هر چند که شبنم به سبکروحی من نیست

چون سبزه بیگانه گران بر چمنم من

صائب چو گل از جبهه واکرده درین باغ

محشور به صد خار ز خلق حسنم من

صوفی چه فغان است که مِنْاَیْن الی اَیْن

این نکته عیان است مِنْالعِلمِ اِلی العَین

جامی مکن اندیشه ز نزدیکی و دوری

لاقُرْبَ ولابُعْدَ ولاوَصْلَ ولابیْنَ

یک روز منوچهر بپرسید ز سالار

کاندر همه عالم چه به، ای سام نریمان

او گفت جوابش که درین عالمِ فانی

گفتار حکیمان بِه و کردارِ کریمان

گفتی ز درد من نگرستی و برحقی

فرق است از فشاندن خون تا گریستن

خواهی نشود محتسب از مستی‌ات آگاه

ای پخته ز هم ساغری خام حذر کن

بی‌ روی تو در شام فراق ای بت ارمن

آهم ز فلک بگذرد و اشک ز دامن

پیش نظرم نقش جمال تو مصور

هرجا نگرم بام و در و خانه و برزن

ای فتنهٔ عالم چه بلایی تو که شهری

[...]

یا رب چه شود مهر دل افروز تو روشن

سازد نظر من