این طارم فرخنده که پیداست زبیدا

بالاتر و والاتر از این گنبد خضرا

گر خود زمی است از چه فلک دارد در زیر

ور خود فلک است از چه زمین دارد بالا؟

چرخی است که سیرش همه بر ماه زماهی

[...]

ای خسرو فرخنده که گردنده به حکمت

دور شب و روزست مدار مه و سال است

اینک به ره کعبه درگاه شهنشاه

امروز به حکم تو مرا شد رحال است

این نیز یقین است که دارای جهان را

[...]

بگریز به هنگام که هنگام گریزست

رو در پی جان باش که جان سخت عزیزست

جان است نه آن است که آسانش توان داد

بشناس که آسان چه و دشوار چه چیزست

آن آهوی رم دیده که در یک شب و یک روز

[...]

امروز که با شاه جهان ماه جهان است

روز رمضان نیست که رو بر رمضان است

ما را به دو ماه است درین فصل سرو کار

کاین کاهش جان آمد و آن خواهش جان است

هر جا که بود عیش و طرب پیرو این است

[...]

زاهد چه بلائی تو که این رشته تسبیح

از دست تو سوراخ به سوراخ گریزد

خلق ار همه دنبال تو افتند عجب نیست

یک بره ندیدم که ز سلاخ گریزد

حرف از دهن تست کزین سان بجهد تیز

[...]

مخدوم من ای آن که مرا در همه عالم

مانند تو یک یار وفادار نباشد

چون است که این بار که باز آمدی از راه

رفتار و سلوک تو چو هر بار نباشد؟

در محفل عام آئی ازان رو که مبادا

[...]

ای داور دین پرور عادل که ز عدلت

کبک دری انصاف ز شهباز ستاند

آنی تو که در مصر جهان هر که عزیزست

از طاعت درگاه تو اعزاز ستاند

حکم تو چنان است که گر نافذ گردد

[...]

تا شد دل من بسته آن زلف چو زنجیر

هم دل بشد از کارم و هم کار ز تدبیر

تقدیر چنین بر من و دل رفت و نشاید

با قوت تقدیرش اندیشه تغییر

چون دل که اسیر آمد در حلقه آن زلف

[...]

گر سرو به بیند قدرعنای فرامرز

از پا فتد و بوسه زند پای فرامرز

نه سرو بود در همه تبریز و نه شمشاد

از شرم قد و قامت زیبای فرامرز

این جای به خلخ کند آن جای به نوشاد

[...]

دوشم به وثاق آمد آن خسرو خوبان

می خورده و خوی کرده و خندان وغزل خوان

جان های عزیزان همه در چاه زنخدان

دل های پریشان همه در زلف پریشان

زلفش به شکار اندر، زان حلقه فتاک

[...]

آخر چه بلائی تو که در وصف نیابی

بسیار بگفتیم و نکردیم بیانت

هر ملک وجودی که بخوبی بگرفتی

سلطان خیالت بنشاندی بخلافت

دل کز بر من گم شد و پیدا نشود باز

عالم همه دانند که اندر همدان است

پیداتر از این گر بتوان گفت بگویم

تا باز نگوئی که این راز نهان است

گیرم که زیان آیدم از گفتن این راز

[...]

تا شد دل من بسته آن زلف چو زنجیر

هم دل بشد از کارم و هم کار ز تدبیر

تقدیر چنین بر من و دل رفت و نشاید

با قوت تدبیرش اندیشة تغییر

چون دل که اسیر آمد در حلقه آن زلف

[...]

ای آن که مرا در همه عالم

مانند تو یک یار وفادار نباشد

در محفل خود راه مده هم چو منی را

افسرده دل افسرده کند انجمنی را

سی روز بود روزه بهر سال و درین سال

روز وشب ما جمله چو روز رمضان است

در کیش من اسلامی اگر هست بعالم

در کفر سر زلف چون زنجیر بتان است

گر واعظ مسجد بجز این گوید مشنو

این احمق بیچاره چه داند حیوان است

شاها تو خود امروز تصور کن کان روز

این بنده در آن ورطه هایل بچه حال است

آواز خوش از کام و دهان لب شیرین

گر نغمه کند، ور نه کند دل بفریبد

در پرده عشاق عراق است و صفاهان

از حنجره مطرب مکروه نزیبد