تا شد دل من بسته آن زلف چو زنجیر

هم دل بشد از کارم و هم کار ز تدبیر

تقدیر چنین بر من و دل رفت و نشاید

با قوت تدبیرش اندیشة تغییر

چون دل که اسیر آمد در حلقه آن زلف

تدبیر اسیر آمد در پنجه تقدیر

ای زیور ایوان من، ایوان من از تو

گه طعنه بفرخار زند، گاه بکشمیر

تا با توام، از بخت، منم خرم و دلشاد

چون بی توام، از عمر، منم رنجه و دلگیر

جان ار بدهم شرم رخم خشیت املاق

بوس ار ندهی عذر لبت شنعت تبذیر

رخسار تو خلدی است که رضوانش بر آمیخت

گوئی بشکر لعل و بگل مشک و بمیشیر

رخسار تو خلدی است که رضوانش بر آمیخت

گوئی بشکر لعل و بگل مشک و بمیشیر

جا کرده در آن خلد دو شیطان که بدستان

دارند بخم دام وبه کف تیغ و بزه تیر

نشکفت که نخجیر کنندم دل و دین زانک

بس هوش پیمبر بگرفتند بنخجیر

تقصیر بشر چیست چو شد بوالبشر از راه

جرمی بجوان نیست چو گمراه شود پیر

ز آشفتگی عشق تو گردوش ز من رفت

در خدمت درگاه خداوندی تقصیر

بخشود چو بر آدم، دادار جهاندار

شاید که بمن بخشد دارای جهانگیر

عباس شه آن خسرو فرخنده که گیرد

اورنگ شهنشاهی با قبضه شمشیر

دیدی چگونه ما را بگذاشتی و رفتی

بی موجبی دل از ما برداشتی و رفتی

آخر این بی رحم سنگین دل بیاران این کنند

دوستان بی موجبی با دوستان این کنند؟

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی

دل بی تو بجان آمد وقت است که باز آئی