لرزان من و خواجه دوش از سردی دی

وی طعنه بمن میزد و من خنده بوی

رفتیم نهان ز خلق، تا مخزن کی

او کیسه ی زر گرفت و من کاسه ی می

از نوش لبش حدیث خال افکن طی

با خال مگوی از لب جان پرور وی

زین هر دو یکی جوی که نائی محروم

هم از خرمای بصره هم گندم ری

پاداش بزرگی اقتضای خردی

عفو از تو پسند آمد و تقصیر از ما

آدم چو صراحی بود و روح چو می

قالب چو نیی بود صدایی در نی

دانی چه بود آدمی خاکی خیام

فانوس خیالی و چراغی در وی

گر زانکه بر استخوان نماند رگ و پی

از خانهٔ تسلیم منه بیرون پی

گردن منه ار خصم بود رستم زال

منت مکش ار دوست شود حاتم طی

آن شیخ که بشکست ز خامی خم می

زو عیش و نشاط می‌کشان شد همه طی

گر بهر خدا شکست پس وای به من

ور بهر ریا شکست پی وای به وی

از وصل تو یک جو به جهانی ارزد

زین نقد که ماراست جهانی به جوی

هم عشقم و هم عاشقم و هم معشوقم

هم آینه، هم جمال هم بینایی

هرکو ز مراد کم شود مرد شود

بفکن الف مراد تا مرد شوی

آیندهٔ عمر خواهی از رفته فزون

در رفته چه کردی که در آینده کنی

گر زانکه بتی بحق، پرستی روزی

حقا که رسی ز بت پرستی به خدا

تا کی هدف تیر تغافل باشیم

قهری، لطفی، تبسمی، دشنامی

الحمد که کار خود رساندی تو به جای

صد شکر که عاقبت به خیر افتادی

یک لمعه ز روی لیلیت بنمایم

عاقل باشم اگر تو مجنون نشوی

تو جزوی و حق کل است و گر روزی چند

اندیشهٔ کل پیشه کنی کل باشی

هر مرتبه از وجود حکمی دارد

گر فهم مراتب نکنی زِندیقی

عاشق شو و دردمند و رسوای جهان

تا بو که ازین خوان به نوایی برسی

اندیشهٔ وصل آفتابت رسد

می‌ساز بدین قدر کزو دور نه‌ای

جان منزل تست، ورنه روزی صدبار

در پیش تو چون سپند برسوختمی

از خجلت دانایی خود آب شوی

گر لذت نادانی ما دریابی