ای شاه علاء دولت ملک افروز

امروز نه پیداست خزان از نوروز

باز آمد تاریک شب از روشن روز

بر دشمن ملک باد بختت فیروز

آن تاب که من دانم و تو ای دل سوز

ای دوست شب و روز ز دل می‌افروز

نی نی که غلط گفتم ای عشق آموز

عشق تو و سودای تو آنگه شب و روز

ای زلف تو بر رخ تو همچون شب و روز

ما از تو بعیدیم به عید نوروز

هم عید خجسته باد و هم نوروزت

بازآی و نشین به گلشن جان افروز

نوروز تو سعد باد و فرخّ، بهروز

دیدار تو خاص و عام را بزم‌افروز

تا بر نفتد عادت نوروز از دهر

هر روز تو باد از سعادت نوروز

ای بزم ترا ساغر می مجمره سوز

هر روز ز ایام تو روز نوروز

از گلشن اقبال تو کان خرم باد

خورشید بود یک گل بستان افروز

قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز

رنگم ز شراب عافیت، گو مفروز

بر غمزده جز بخت سیه نیست شگون

محروم بود ز شعله پروانه به روز

آن یافته کام دل ز عشق جانسوز

کز طالع فرخنده و بخت فیروز

روزی با مهر طلعتی برده بشب

با ماه وشی شبی رسانیده بروز

زین پیش مرا بود ز بخت فیروز

هرشب شب قدر و روز روز نوروز

افغان که زیادروی و موی صنمی

اکنون نه شبم شبست و نه روزم روز

تا کی شب و روز و روز، شب از سر سوز

نالم ز فراقت ای مه مهر افروز؟!

گفتی: شب و روزی دهمت دل، چه شود

کان شب امشب باشد و آن روز امروز

امشب ز مه رخت شبم مهر افروز

و امروز، ز طلعت تو روزم فیروز

القصه ز روزان و شبان در همه عمر

بگذشت بمن شب امشب و، روز امروز!

خوابی که بود نشان بخت فیروز

دیده ست به روز شاه گیتی افروز

فیض دم صبح تا چه بالیدن داشت

کز صبح به شه رسید در نیمه روز

ای روی تو همچو مهر گیتی افروز

وی بخت تو در جهانستانی فیروز

حق کرده به روزنامه عمر تو ثبت

توقیع توقع هزاران نوروز