ای جور گرفته مذهب و کیش

این کبر فرو نه از سر خویش

جز خوب مگو از آن لب خوب

جز خوبی و لطف هیچ مندیش

تا دور شدی ز پیش چشمم

[...]

در صنع تو کامد از عدد بیش

عاجز شده عقل علت اندیش

هر نقش بدیع کایدت پیش

جز مبدع او در او میندیش

خاکی شو و از خطر میندیش

خاک از سه گهر به ساکنی پیش

دل نِه به نصیبِ خاصهٔ خویش

خاییدنِ رزقِ کس میندیش

باد از پس داشت چاه در پیش

کآمد به وبال خانهٔ خویش

گر دخت مرا بیاوری پیش

بخشی به کمینه بندهٔ خویش

مجنون همه ساز و آلت خویش

برکند و سبک نهاد در پیش

زینگونه یکی نه بلکه صد بیش

می‌گفت به‌حسب‌ِ حالت خویش

من بیوه‌ام این رفیق درویش

در هر دو ضرورتی ز حد بیش

آمد به هزار عذر در پیش

کای من خجل از حکایت خویش

روزی تو و من چراغ دل‌ریش

به زان نبود که میرمت پیش

نیکی کن و از بدی بیندیش

نیک آید نیک را فرا پیش

سرکوفت دوریم مکن بیش

من خود خجلم ز کردهٔ خویش

با او چه ز آشنا چه از خویش

بی‌دستوری کسی نشد پیش

جبهه ز فروغ جبهت خویش

افروخته صد چراغ در پیش

چون بر تن خویشتن زنی نیش

اندام درست را کنی ریش

دانی که ز دوستاری خویش

باشد دل دوستان بداندیش

وانگاه گرفت گریه در پیش

پرسید ز حال مادر خویش

چون دید سلیم کان جگر ریش

دارد سر مهر مادر خویش