ما از پی او نشانهٔ تیر

او در رخ ما کشیده تکبیر

رای تو چه کردی ار به تقدیر

نخجیرگر او شدی تو نخجیر

ک«این سلسله و طناب و زنجیر

بر من نه از این رفیق برگیر

گر دست شکسته شد کمانگیر

اینک به شکنجه زیر زنجیر

این گفت و ز جای جست چون تیر

دیوانه شد و برید زنجیر

در مرداری ز گرگ تا شیر

کرده دد و دام را شکم سیر

آسوده کسی است کاو در این دیر

ناسوده بوَد چو ماه در سیر

روزی ز قضا به وقت شبگیر

می‌رفت شکاری‌ای به نخجیر

گفتی جگر منی به تقدیر

وانگاه بدین جگر زنی تیر

با تو سپرم میفکنم زیر

چون بفکنیم شوم به شمشیر

خوردی که خورد گوزن یا شیر

ایشان خایند و من شوم سیر

سجاده برون فکند از آن دیر

زیرا که ندید در شرش خیر

ناگاه پدید شد همان پیر

کز چاره‌گری نکرد تقصیر

مجنون چو ز دور دید در پیر

چون طفل نمود میل بر شیر

زین سوی ورق شمار تدبیر

زانسوی دگر حساب تقدیر

کای مادر مهربان چه تدبیر‌؟

که‌آهو بره زهر خورد با شیر

گو لیلی ازین سرای دلگیر

آن لحظه که می‌برید زنجیر

ای رای تو بر سپهر تدبیر

صورتگر آفتاب تقدیر

راز کره پیاز مانند

پیش دل تو برهنه چون سیر

خاتون زمان بدست شبگیر

برداشت ز چهره پرده قیر

شب کحل شد و چو مردم کهل

آمیخت سواد قیر با شیر

نور رخ یوسف سماوی

[...]

آن کیست که می‌رود به نخجیر

پای دل دوستان به زنجیر

همشیره جادوان بابل

همسایه لعبتان کشمیر

این است بهشت اگر شنیدی

[...]