کیوان علم سیاه بر دوش

در بندگی تو حلقه در گوش

بر جمله جهان فشانم این نوش

فرزند عزیز خود کند گوش

آن فیض که ریزد او به یک جوش

دریا‌ش نیاورد در آغوش

تا هرچه رسد ز نیش آن نوش

دارم به فریضه تن فراموش

می‌باش چو خار حربه بر دوش

تا خرمن گل کشی در آغوش

روزی که هوای پرنیان‌پوش

خلخال فلک نهاد بر گوش

لیلی به کرشمه زلف بر دوش

مجنون به وفاش حلقه در گوش

یاقوت‌لبانِ دُر بناگوش

هم غالیه‌پاش و هم قصب‌پوش

آمد سوی کعبه سینه پرجوش

چون کعبه نهاد حلقه بر گوش

می‌داشت پدر به سوی او گوش

کاین قصه شنید گشت خاموش

از مشغله‌های جوش بر جوش

هم گوشه گرفته بود و هم گوش

مه را نگرفت کس در آغوش

این نکته مگر شدش فراموش

می‌زد جگر‌ش چو مغز بر‌جوش

می‌خواند قصیده‌های چون نوش

پذرفته که پیشت آورم نوش

پذرفتهٔ خویش کرده فرموش

غریدن تازیان ِ پرجوش

کر کرده سپهر و ماه را گوش

گفتا سخن تو کردمی گوش

گر فقر نبودمی هم‌آغوش

صالح مرغی چو ناقه خاموش

چون صالحیان شده سیه‌پوش

باشد همه روزه گوش در گوش

با شوهر خویشتن هم‌آغوش

مجنون ز گزاف آن سیه‌کوش

بر زد ز دل آتشی جگر‌جوش

گر با دگری شدی هم‌آغوش

ما را به زبان مکن فراموش