کیوان علم سیاه بر دوش

در بندگی تو حلقه در گوش

بر جمله جهان فشانم این نوش

فرزند عزیز خود کند گوش

آن فیض که ریزد او به یک جوش

دریاش نیاورد در آغوش

تا هرچه رسد ز نیش آن نوش

دارم به فریضه تن فراموش

می‌باش چو خار حربه بر دوش

تا خرمن گل کشی در آغوش

روزی که هوای پرنیان پوش

خلخال فلک نهاد بر گوش

لیلی به کرشمه زلف بر دوش

مجنون به وفاش حلقه در گوش

یاقوت لبان در بناگوش

هم غالیه پاش و هم قصب پوش

آمد سوی کعبه سینه پرجوش

چون کعبه نهاد حلقه بر گوش

می‌داشت پدر به سوی او گوش

کاین قصه شنید گشت خاموش

از مشغله‌های جوش بر جوش

هم گوشه گرفته بود و هم گوش

مه را نگرفت کس در آغوش

این نکته مگر شدش فراموش

می‌زد جگرش چو مغز برجوش

می‌خواند قصیدهای چون نوش

پذرفته که پیشت آورم نوش

پذرفته خویش کرده فرموش

غریدن تازیان پرجوش

کر کرده سپهر و ماه را گوش

گفتا سخن تو کردمی گوش

گر فقر نبودمی هم آغوش

صالح مرغی چو ناقه خاموش

چون صالحیان شده سیه‌پوش

باشد همه روزه گوش در گوش

با شوهر خویشتن هم آغوش

مجنون ز گزاف آن سیه کوش

بر زد ز دل آتشی جگر جوش

گر با دگری شدی هم‌آغوش

ما را به زبان مکن فراموش