اما زان رو که حضرت اوست

نه عام و نه خاص باشد ای دوست

لیکن از دوست فرق تا دوست

افزون باشد ز مغز تا پوست

باشید به هم چو جان و دل دوست

بادام صفت دو مغز و یک پوست

می دار نظر به سایه دوست

لیکن زان رو که سایه اوست

این خاک که همچو مشک خوشبوست

از مشک افشانی دامن اوست

حج همه عمره دیدن اوست

بی او حج و عمره ام نه نیکوست

بودیم به هم دو مغز و یک پوست

پوشیده ز چشم دشمن و دوست

آن را که تو دوست داری ای دوست

گر دوست ندارمش نه نیکوست

آورد به سوی او یکی پوست

کین پرده توست تا در دوست

از گردن خود بیفکن این پوست

بی پوست نشین چو مغز با دوست

کان خورده چو دف طپانچه بر پوست

در ناله ز دست فرقت دوست

وان دم که زمانه کند ازو پوست

وان نیز به کف نماندش از دوست

مغزت یابد رهایی از پوست

از پوست جدا تو مانی و دوست

در شوخی طبع معصیت دوست

کالایش مرد را سبب اوست

جنت به بها نمی‌دهد دوست

اما به بهانه شیوهٔ اوست

کان دلشده هم گدای این کوست

مداح علی و عترت اوست

ابدال صفت خزیده در پوست

کوبم در دشمنان که یا دوست

از دشمن و دوست نیست باکم

چون دشمن و دوست هر چه هست اوست

بر پوست زن و سری بدر کن

[...]

هرجا خوش و ناخوشیست نیکوست

یا شادی اوست یا غم اوست

گر سر ننهم چه چاره سازم

گردن به کمند زلف بدخوست

از طبع نمی‌رود به شمشیر

[...]

ملزم نه اگر ز حجت اوست

گفتی گل هر دو کون خودروست

آری ملک الملوک فضل اوست

او مغز و عقول جملگی پوست