از موی تو گشته تیرگی دور

بر مشک نشسته، گرد کافور

یعقوب صفت، مباش رنجور؛

کان یوسف مانده از پدر دور

زان نور دو دیده تا شوم دور

شد دور زهر دو دیده ام نور

ای کشور مهر از تو ویران

ای خطه ی جور از تو معمور

تا چند من و رقیب باشیم

[...]

در چشمهٔ خضر شعلهٔ طور

یا روی تو می‌نماید از دور

بخت من و مقدم تو هیهات

این بس که تو را ببینم از دور

سلطانی و خانمان درویش

[...]

ای چشم بدان زدیدنت دور

ظلم است فراق ظلمت و نور

ما چشم بدیگران نداریم

وقف است نظر بروی منظور

در حشر که نوبت نشور است

[...]

آمد برِ آن جهان پر شور

مقبول ازل حسین منصور

از دوست جهان پر و ز ما دور

چون نور ز هور و هور از نور

پرورده نهان به مشک و کافور

در شهپر زاغ بیضه نور

دارد مه نو عیان به غبغب

کافور به ساتکین بلور

ماه تو که شرم روی مهر است

[...]

خواهی ز من حزین شوی دور

تا از غم دوری‌ات شوم کور

(چون صامت) از این جهان پرشور

رفتیم و شدیم ساکن گور

خاصه ملکی ز دیده مستور

در هر دل ازو طلیعه ی نور

ای مفخر دودمان تیمور

ای سوره فضل و آیت نور

این بنده از آن درخت سرسبز

در صبح سپید و شام دیجور

اندر پی اقتباس نورم

[...]

اندر پی اقتباس نورم

همچون موسی ز نخله طور

اخلاص مرا به حضرت خود

دانی که عیان بود نه مستور

مهر تو درون سینه من

[...]

وز شوق تو برکشیده شاپور

کتف عربان بزخم ساطور

ملک و ملکوت از تو پر نور

ای در تو عین تجلی طور

با روی تو چیست بدر انور؟

با موی تو چیست لیل دیجور؟

روی تو ظهور غیب مکنون

[...]