سبحان اللّه زهی خداوند

بی زاد و نژاد و کفو و پیوند

بی صورت و نقشبند صورت

بر حسب مشیت و ضرورت

دور از همه لفظ و وضع و معنی

در معنی لفظ و وضع پیدا

نادیدهٔ دیده آفریده

بینندهٔ دیده‌ها ندیده

گویندهٔ گفته و نگفته

وز گفت و نگفته‌ها نهفته

ستار عیوب و کاشف غیب

دانای عیوب و ساتر عیب

رفتار آموز هفت سیار

هنگامه فروز هشت گلزار

بی آلت و ناخدای نه فُلک

سُبْحانَ اللّهِ مَالِکِ الْمُلْک

ای بر احدیت تو ناطق

معدود مخالف و موافق

در بزم شهود مخزن سر

آثار تو مخفی است و ظاهر

در معرفت تو عقل و ادراک

بنهاده سر نیاز بر خاک

پیدایی و ظاهر و عیانی

لیک از همه دیده‌ها نهانی

از دوست جهان پر و ز ما دور

چون نور ز هور و هور از نور

او در همه و همه در او در

چون تابش تابه‌ها در آذر

این پرده شکافتن نشاید

از مور تهمتنی نیاید

شد صرف مبانی و معانی

یک سر همه عمر و زندگانی

زین حاصل من حروف و اصوات

زان واصل من که مات مافات

کردم پی اهل دل تکاپوی

تازان و دوان شدم به هر سوی

یک جوهر بی عرض ندیدم

دور از غرض و مرض ندیدم

زاهد که نماز می گذ‌ارد

اندر پی آز می‌گذارد

عابد که عبادتش خصال است

کارش همه وزر یا وبال است

تدریس مدرسان مدرس

تسخیر عوام باشد و بس

از موعظه واعظان منبر

دارند هوای اسب و استر

مفتی ز فتاوی مخالف

معتل العین بل مضاعف

ترسا و کلیسیا و دیرش

رفتم دیدم سلوک و سیرش

بردم رشکی ز پیر ترسا

که لرزه فکند در کلیسا

گر نه ز کف تو جام گیرد

ترسا تثلیث کی پذیرد

آن را که به حصر و عد نیاید

وندر شمر و عدد نیاید

یکتا گفتنش اعتباری است

گفتن سه و دو ز هرزه کاریست

در دهر به هر که در رسیدم

وز دیدهٔ اعتبار دیدم

جز نقش تواش نبود در دل

جز فکر تواش نبود حاصل

مهر تو به مهر و ماه تابید

هندو مه و مهر را پرستید

آبی ز تو سوی آتش آمد

بر مغبچه آتشت خوش آمد

شوری ز تو اندر آب افتاد

یک فرقه در اضطراب افتاد

عکس تو به روی بت در افتاد

بت قبلهٔ قوم دیگر افتاد

رنگی ز تو ریخت در گلستان

بلبل شده کودک دبستان

از مهر تو نیست کس معرّا

آفاق و انفس هَلُمَّ جَرا

ننگر به من و دو رنگی من

بر ضیغمی و پلنگی من

کس آب ز تشنه باز گیرد

تا تشنه ز تشنگی بمیرد

سنگی است که می‌رباید آهن

کمتر تو نه زانی و نه زین من

چون کاه ربا ربای کاهم

کز کاه کشان گذشت آهم

گر موج خطا ز من برآید

بر تو ز خطای من فزاید

شد دامنت ار ز ابر من تر

تردامنیت ز ابر خوشتر

از بادم اگر غبار داری

زین تیرگی اعتبار داری

ظاهر بود این که بی کم و کاست

دریاست که موج و موج دریاست

آنگاه نقاب برگشاید

دریا که به موج اندر آید

حسن دریا ز موج پیداست

موج آیینهٔ جمال دریاست

هر گل که نه رنگ و بوی دارد

پیش بلبل چه روی دارد

شاهد که نه غازه دارد و رنگ

بگریز ازو هزار فرسنگ

از رنگ فزود خط و خالت

از رنگ چرا بود ملالت