دارم چو اتو به راه او من

در پا شب و روز کفش آهن

خم از نگهش به گاه دیدن

چون انگشتانه شد ز سوزن

کی هم چو اتو به او رسم من

گر کفش و عصا کنم ز آهن

باشد هوس وصالش از من

زربفت به ژنده پینه کردن

خود را، دُوزم، اگر به سوزن

بر غیر برای مصلحت من

دنبال رقیب می روم من

چون بر اثر درفش، سوزن

چون رحل برای پله گشتن

شد قفل بهم دو پنجه ی من

از روغن او به حجره ی تن

ما راست چراغ دیده روشن

همراز نبی زخامهٔ کن

گر گل دو بود، یکیست گلبن

کردند ز طبع صافی من

آیینهٔ دأب خانه روشن

این پرده بگوی تا بیک بار

زحمت ببرد ز پیش مستان

نارنج و بنفشه بر طبق نه

منقل بگذار در شبستان

وان پرده بگوی تا به یک بار

زحمت ببرد زپیش مستان

معنیِ فنا بگویمت من

از هستی و نیستی گذشتن

گر در غلط اوفتیم در علم

کی در غلط اوفتیم در عین

از کوچهٔ عشق ره به در نیست

این وادی حیرتست و حرمان

در سینه نهان هزار دوزخ

در دیده عیان هزار عمان

روزی که چو ما شوی بدانی

کاین عشق چرا نماند پنهان

من یونسم و زمانه ماهی

من یوسف و روزگار زندان

سنگی است که می‌رباید آهن

کمتر تو نه زانی و نه زین من