از سبزه تر به طرف گلشن

داده خط بندگیش سوسن

اختر چشم و هلال گردن

زو بختی چرخ چشم روشن

بین سنگ که چون درین نشیمن

بی سنگ شود ز شوق آهن

تیمور شه آن چو سد آهن

ایمن ز فساد رخنه افکن

لیلی ست مرا چو چشم روشن

تو پرده چشم روشن من

سوگند به دیده های روشن

بر عالم راز پرتو افکن

بنهاد به طوق یار گردن

در چید ز دست غیر دامن

من بار خود افکنم ز گردن

در بار کسان چرا دهم تن

باد از تو بلند آتش من

زان مجلس عشرت تو روشن

آمد سوی لیلی آتش افکن

وان راز شبانه ساخت روشن

زاعیان قبیل جست یک تن

چون جان ز فروغ عقل روشن

ظلم است به پیش عقل روشن

آن طوق فکندنش به گردن

هیهات که یک دو حلقه آهن

لنگر شودش درین نشیمن

دست آر ز دوستی سوی من

کن طوق سعادتم به گردن

ور زانکه شوی ازان فلاخن

بر برج فلک عروسک افکن

از شادی این لباس بر تن

صد پوست نشست گوشت بر من

می برد به سر به کام دشمن

نی دوست به بر نه پوست بر تن

با آهویکی سفید و روشن

همچون لیلی به چشم و گردن

گرگان کنده ازان تغابن

رخسار زمین به زخم ناخن

چون نی گردد در آن نشیمن

از ناوک غم هزار روزن