زن چیست نشانه گاه نیرنگ

در ظاهر صلح و در نهان جنگ

چندان سر خود بکوفت بر سنگ

کز خون همه کوه گشت گلرنگ

تنگ آمد از این سراچه تنگ

شد نای گلوش چون دم چنگ

چون چه مستان مدار در چنگ

بستان و بده چو آسیا سنگ

مجنون ز نوای آن کج آهنگ

نالید و خمید راست چون چنگ

وآن شیر سگان آهنین چنگ

کردند نخست بر وی آهنگ

صد گونه ستاره شب آهنگ

بنموده سپهر در یک اورنگ

از پره دشت سوی آن سنگ

گردی برخاست توتیا رنگ

ای خون تو داده کوه را رنگ

ساکن شده چون عقیق در سنگ

یعنی ز من کلید در سنگ

نزدیک تو ای خزینه در چنگ

بر آلت خویشتن مزن سنگ

با لشگر خویشتن مکن جنگ

کی می‌بینم که لعل گلرنگ

بیرون جهد از شکنجه سنگ؟

نالید چنانکه در سحر چنگ

افتاد چنانکه شیشه در سنگ

در رهگذری نشست دلتنگ

دور از ره دشمنان به فرسنگ

نخلستانیست خوب و خوش رنگ

درهم شده همچو بیشه تنگ

در بر کشمت چو رود در چنگ

پنهان کنمت چو لعل در سنگ

در جستن آن غریب دلتنگ

در بادیه راند چند فرسنگ

می‌زیست در آن شکنجه تنگ

چون دانه لعل در دل سنگ

چون شد نفسش به سینه در تنگ

زد شیشه باد بر سر سنگ

آن نوحه که خون شود بدو سنگ

می‌کرد برآن عقیق گلرنگ