جامی به کسی مگیر پیوند

کاخر دل ازو ببایدت کند

من نیز سفال ریزه ای چند

کردم با هم به حیله پیوند

شعری که ز خاطر خردمند

زاید به مثل بود چو فرزند

لیکن به هوای نفس یک چند

در دهر بساط عیش افکند

بی‌زنگله پای خویش مپسند

چشمش بکن و به پای خود بند

دل در سخن محمدی بند

ای پور علی ز بوعلی چند

آن شوخ به شیوهٔ شکرخند

زخمم ز نمک لبالب آکند

آن ترک به طرهٔ پریشان

دین و دل ما ز هم پراکند

ببرید هزار یار و اغیار

[...]

دل‌کنده شدم ز خویش و پیوند

اما ز تو دل نمی‌توان کند

خاطر به کدام مهر و شفقت

دارم به تصور تو خرسند

بر گردن من نهاده شوقت

[...]

کرد از لب سحر ساز یک چند

بر صفحه گلشنی شکرخند

ماییم نهال نابرومند

گشته به خیال اره خرسند

سرچشمه دشمنی گشایند

این تخم کنند ازو برومند

این رنج بر آن نسیم مپسند

خاموش نشین و لب فروبند

هر گل که بخاک داشت پیوند

بسرشت بگل بسان گلقند

هر پیوندی برای من بند

شد تا چو قلمم به دامم افکند

رفتیم در آن مکان خرسند

با مشّایی سراسری چند

دل در خم زلف او طپد چند

ممکن نبود نجات ازین بند

زآن گمشده کز غمش به جانم

چون یعقوب از فراق فرزند

گیرم نکنم شکایت اما

[...]

قهرش به مذاق جان، شکرخند

با جور تو، لطف آرزومند

بگذار حدیث و لب فروبند

خاموش نشین، فسانه تا چند؟

بی صبر و شکیب داشت یک چند

خون دل ریش آرزومند

با هجر تو تا گرفت پیوند

ای من به خیال از تو خرسند

غلامان را بگو تا مشک سایند

کنیزان را بگو تا عود سوزند