باشی به جهان به درد یکچند

وز وی ببری به درد پیوند

می گشت به کوه و دشت یکچند

از دوست همی به پوست خرسند

از صحبت او برید پیوند

بر خاطر ازو قصیده ای چند

بغداد به کوفگی نشانمند

با کرگس و کوف گشته خرسند

نگذاشتیم به دوست پیوند

تا فرقت وی به مرگم افکند

بگریست که ای خجسته فرزند

وز صحبت من گسسته پیوند

جامی به کسی مگیر پیوند

کاخر دل ازو ببایدت کند

من نیز سفال‌ریزه‌ای چند

کردم با هم به حیله پیوند

شعری که ز خاطر خردمند

زاید به مثل بود چو فرزند

لیکن به هوای نفس یک چند

در دهر بساط عیش افکند

بی‌زنگله پای خویش مپسند

چشمش بکن و به پای خود بند

دل در سخن محمدی بند

ای پور علی ز بوعلی چند

آن شوخ به شیوهٔ شکرخند

زخمم ز نمک لبالب آکند

آن ترک به طرهٔ پریشان

دین و دل ما ز هم پراکند

ببرید هزار یار و اغیار

[...]

دل‌کنده شدم ز خویش و پیوند

اما ز تو دل نمی‌توان کند

خاطر به کدام مهر و شفقت

دارم به تصور تو خرسند

بر گردن من نهاده شوقت

[...]

کرد از لب سحر ساز یک چند

بر صفحه گلشنی شکرخند

ماییم نهال نابرومند

گشته به خیال اره خرسند

سرچشمه دشمنی گشایند

این تخم کنند ازو برومند

این رنج بر آن نسیم مپسند

خاموش نشین و لب فروبند

هر گل که بخاک داشت پیوند

بسرشت بگل بسان گلقند

هر پیوندی برای من بند

شد تا چو قلمم به دامم افکند