ای خوانده کتاب زند و پازند

زین خواندن زند تا کی و چند؟

دل پر ز فضول و زند برلب

زردشت چنین نبشت در زند؟

از فعل منافقی و بی‌باک

[...]

تا کی غم خان و مان و فرزند

چند انده نان و جامه تا چند

چندانکه درین جهانی ای شیخ

بر خویش گری و بر جهان خند

ای یازده امهات و نه آب

نازاده خلف تر از تو فرزند

قهر تو دو رخ نهاده بر زهر

لطف تو سه ضربه داده بر قند

شیر اجم از تو ریسمان صید

[...]

ای روح صفات اهرمن بند

وی نوک سنان آسمان رند

در نعش و پرن زنند طعنه

نظم تو و نثرت ای خداوند

هر بیخ ستم که دهر بنشاند

[...]

گر دل دهی ای پسر بدین پند

از پند پدر شوی برومند

خرسندی را به طبع در بند

می‌باش بدانچه هست خرسند

محتاج‌تر از صدف به فرزند

چون خوشه به دانه آرزومند

چون دُرطلب از برای فرزند

می‌بود چو کان به لعل دربند

چون دید پدر جمال فرزند

بگشاد در خزینه را بند

با آن پسران خرد پیوند

هم‌لوح نشسته دختری چند

او بندهٔ یار و یار در بند

از یکدیگر به بوی خرسند

کآشفتگی مرا در این بند

معجون‌ِ مفرح آمد آن قند

مسکین پدرش بمانده در بند

رنجور دل از برای فرزند

خواهم به طریق مهر و پیوند

فرزند تو را ز بهر فرزند

بگرفت به رفق‌، دست فرزند

در سایهٔ کعبه داشت یک‌چند

چون دید پدر به حال فرزند

آهی بزد و عمامه بفکند

زین گونه میان آن دو دلبند

می‌رفت پیام گونه‌ای چند

اما نه هنوز روزکی چند

می‌باید شد به وعده خرسند

میثاق نمود و خورد سوگند

اول به خدایی خداوند

چندین غزل لطیف‌پیوند

گفت از جهت جمال دلبند