ای مقصد همت بلندان

مقصود دل نیازمندان

نو‌رُسته گلی چو نار خندان

چه نار و چه گل‌‌! هزار چندان

شد صبح منیر باز خندان

خورشید نمود باز دندان

این نیست نشان هوشمندان

او خواه به گریه خواه خندان

گر ترسی از آه دردمندان

برکن ز چنین شکار دندان

ای کار برآور بلندان

نیکو کن‌ِ کار مستمندان

سیراب‌کن‌ِ بهار‌ِ خندان

فریادرس نیازمندان

او در من و من در او فتاده

خلق از پی ما دوان و خندان

انگشت تعجّب جهانی

از گفت و شنیدِ ما به دندان

ای جلوه گر بهار خندان

بینا کن چشم هوشمندان

رفتی پدرش چو مستمندان

دنبال چرای گوسپندان

ور گشته شبان گوسپندان

از گرگ ربوده مزد دندان

اول بگزید لب به دندان

پس باز گشاد لعل خندان

بی درد که فارغست و خندان،

کی داند حال دردمندان؟!

در گلشن آن بهار خندان

برداشت نوای دردمندان

در پیش جنازه رفت خندان

نی درد، و نه داغ دردمندان

بر گریۀ من مباش خندان

کاین عمر دوروزه نیست چندان

ای خاک تو تاج سربلندان

مجنون تو عقل هوشمندان

زان گیر قیاس دردمندان

در جذبه عشق دلپسندان

لب های امید را بخندان

از جرعه جام نقشبندان

درج گهرش ز عقد دندان

چون غنچه ز رشح صبح خندان