گنجی که طلسم اوست عالم

ذاتی که صفات اوست آدم

هر چند شود عدو زبونت

سررشته حزم را مکن گم

چون مار فتد به زیر پایت

پا بر سرمار نه نه بر دم

ای ماه نوت تراشه سم

بر سنبله داسه بسته از دم

بر سم تو آن نه نعل و میخ است

شد پی سپرت هلال وانجم

با پویه تو چو گوی کرده

[...]

برتر بودش سپهر کن سم

از نعل هلال و میخ انجم

کردی همه کاینات را گم

چون قطره به موجخیز قلزم

نی نی غرقم به موج قلزم

از خاک چرا کنم تیمم

القصه دو دوست گشته همدم

کردند اساس عشق محکم

با هر که نه قیس در تبسم

با هر که نه قیس در تکلم

روشن کن این بلند طارم

از شمع مه و چراغ انجم

لیلی چو ز مهر من زند دم

از کین قبیله کی خورم غم

طبعم به تو شاد و سینه خرم

حالم ز جدایی تو درهم

عم تو که هست نقطه غم

از صفحه روزگار او کم

از قصه قیس و دختر عم

در مجلس دوستان محرم

امروز وی است و دختر عم

آسوده جگر ز نشتر غم

کرد از غم و درد دست و پا گم

دردی نوشید از اول خم

گر عمر بود دگر بیابم

با پا روم و به سر بیایم

دیوار چو سست شد ز یک نم

از یک دو نم دگر شود خم

از محنت روزگار بی غم

از هر چه رسد ز یار خرم

این بس که به خانه ات نشینم

ربع و طللش ز دور بینیم

از بس که زند ز عشق او دم

آوازه او گرفت عالم