رو تافتگان ز خودپرستی

ره یافتگان به سر هستی

گه ره سوی چشمه سار جستی

وز چشمه دل غبار شستی

با من بودی به من نشستی

با من ز سخن دهن نبستی

در انجمن عرب نشستی

بازار همه عجم شکستی

آتش نزند به عود هستی

نامش نکند سرود مستی

بر زنده جفای زیر دستی

باشد همه از برای هستی

شد تنگ بر او فضای هستی

دیوانگیش گرفت و مستی

در بادیه هر کجا نشستی

نامش بر ریگ نقش بستی

چون بر سر تخت خود نشستی

گردش دد و دام حلقه بستی

چون روزنه را به گل ببستی

در ظلمت آب و گل نشستی

چون گوی سپهر گرد بستی

میدان میدان چو گوی جستی

با دختر رز دگر نشستی

پیمان خدای را شکستی

دنبال هوای نفس رفتی

سررشته عهد را گسستی

گر توبه ترا شکسته می بود

[...]

رگ ها ز تنم ز ضعف هستی

ظاهر شده چون قبای شستی

صعب است رَهِ خطیر هستی

گردد سپری، مگر به مستی

بر ابر به تشنگان هستی

کرده کف تو چو پیش دستی

غره مشو از فراخ دستی

رنج است گران خمار مستی

صد پرده اگر به روی بستی

پیداتر از آن شدی که هستی

در هم شکن سپاه هستی

ویران کن ملک خودپرستی

ای در تو نیازمند هستی

بر تو رخ هر بلند و پستی

نه چون چشم تو دیدم چشم مستی

نه همچون پشت دستت پشت دستی

سوی بتخانه گر افتد گذارت

کندکی بت پرستی بت پرستی

کند درعشقت ار کس نیست خود را

[...]