هردم که مرا گرفته خاموش

پیچیده به عافیت چو فرغند

ای آن که فلک نصرت الهی

بر کنیت و نامت نثار دارد

هر چیز که گیتی بدان بنازد

از همت تو مستعار دارد

از عدل تو دین سرفراز گردد

[...]

ای سعد فلک ترا مساعد

اعدای ترا فلکه معاند

ای آنکه طراز دوش گردون

رکن الدین بوالعلاست صاعد

فهرست معالی و معانی

[...]

ای کینت و نام تو موید

بوالقاسم وانگهی محمد

تاریخ عیان که داشت با خود

هشتاد و چهار بعد پانصد

در دزدی من حلال بادش

بد گفتن من وبال باشد

پالان گریی به غایت خود

بهتر ز کلاه‌دوزی بد

گر شد پدرم به سنت جد

یوسف پسر زکی موید

بسیار بر آهوان دعا کد

وانگاه ز دامشان رها کرد

لیلیش طپانچه‌ای چنان زد

کافتاد چو مرده مرد بی خود

پیرامن او دویدن دد

بود از پی کسب روزی خود

چون فرد روان ستاره فر

بر فرق جنوب جلوه می‌کرد

کم قتیل کما قتلت شهید

ببیاض الطلی و ورد الخدود

آن شد که دلم به هر دری شد

هر لحظه اسیر دلبری شد

دل بر تو نهادم و برین قول

[...]

عشّاق که قدر دل شناسند

دل از غم یار بر نگیرند

وان رهروان که راه دانند

پای از سر خار برنگیرد

وان دلداران که جانسپارند

[...]

خوش باشد عشق خوبرویی

کز خوبی خود خبر ندارد

آن را که بخود وجود نبود

او را ز کجا جمال باشد؟

وان دیده بخت جاودانی

آخر نه به روی آن پری بود

در مجلس و بزم شاه اعظم

آخر نه به روی آن پری بود

آن دم که بماند جان ما دنگ

آخر نه به روی آن پری بود

افتاده دلم میان راهی

آخر نه به روی آن پری بود