زین عمر چو برق پای در راه

می‌کرد چو ابر دست کوتاه

می‌جست کسی که آید از راه

باشد ز حدیث یارش آگاه

پیر از سر مهر گفت کای ماه

آن یوسفِ بی‌تو مانده در چاه

او بر سر کوه می‌کشد راه

من در بن چاه می‌زنم آه

با او ددگان به عهد همراه

چون لشگر نیک‌عهد با شاه

در صحبت من چو یافتی راه

می‌دار زبان ز عیب کوتاه

بیگانه چو دور گشتی از راه

برخاستی از ستون خرگاه

چون منتظر‌ان دراین گذرگاه

هست از قبل تو چشم بر راه

کز حادثهٔ وفات آن ماه

چون قیس شکسته‌دل شد آگاه

شوریده بُدی چو ریگ در راه

آسوده شدی چو آب در چاه

از بیم ددان بدان گذرگاه

بر جملهٔ خلق بسته شد راه

او نیز گذشت از این گذرگاه

وآن کیست که نگذرد بر این راه؟

گستاخ‌روان آن گذرگاه

کردند درون آن حرم راه

ای صاحب آن دو زلف کوتاه

شب پوش منه تو بر رخ ماه

منمای به آفتاب رویت

کز رشک مباد گم کند راه

منگر به ستاره تا ستاره

[...]

یارب، چو تمام گردد این ماه

در وی مدهی خسوف را راه

ور خود، به غلط، نعوذ بالله

در سمت سیاقت، افتدت راه

بود از صف آن بتان چون ماه

ماهی، زده آفتاب را، راه

مجنون که از آن خبر شد آگاه

بر زد ز درون دل یکی آه

پرسد خبر تو گاه و بی گاه

هم معتقدست و هم نکوخواه

می‌کرد به سینه یاد دل خواه

می‌شست به گریه دست از آن ماه