شد جانب مادحان روانه

دریا زر از خزانه

از پاکی گوهر آن یگانه

میسفت ز طبع خسروانه

نیمی‌ست ز خشت آبخانه

مانده‌ست به روز گه نشانه

نی نی که درون آبخانه

ریده‌ست سگی سیاه دانه

در کشور حسن آن یگانه

شد ساخته صدهزار خانه

این طرفه که نیست هیچ دیار

در هیچ سرا جز آن یگانه

دیار خود است و دار هم خود

[...]

خون جگرم به این فسانه

خورد آن خط سبز هِندُوانه

تا سایه فکنده بی بهانه

انگار شانه گشته شانه

دل را گردید آشیانه

تا رفت به شعرباف خانه

از میوه فروش نرم شانه

خونست دلم چو هندوانه

شد زان کمر و سُرین نشانه

در بوته ی خویش هندوانه

بی دوست ز دوزخم نشانه

جامع ... است در میانه

من هم رفتم ازین فسانه

چون حد وسط در آن میانه

طفل است و بدخو جوید بهانه

در عشق دارد ما را فسانه

مانند قمری سر بر نکردیم

بی حلقه دام از آشیانه

هرکس به نوعی دارد فغانی

[...]

ساقی ز می موحّدانه

ظلمت بَرِ شرک، از میانه

ساقی، قدحی می مغانه

سرجوش خم شرابخانه

دستان زن باستان فسانه

گویندهٔ باربد ترانه

دارم دو سه حرف بخردانه

گر تو نشماریش فسانه

ای گشته تو از جفا فسانه

من از تو فسانه ی زمانه

تاتیر و کمان بکف گرفتی

گردید دل منت نشانه

تا کی باشم جدا زکویت

[...]

القصه، کریم جاودانه؛

جوید چی مغفرت بهانه!

مائیم ز خویش بی خودانه

سرمست ز باده مغانه

از هسی خویشتن مجرد

مطلق ز علایق زمانه

از ما اثری نمانده جز یار

[...]