آگه کنیش ز مهر جانم

وین قصه بگویی از زبانم

هر چند ز بخت خود به جانم

هر جور که بینم از تو دانم

از روی تو هر چه دید جانم

بر روی تو گفت چون توانم

پی بر، پی او، چنانک دانم

گفتم قدمی زدن توانم

زین پیش تفاوتی ندانم

کان از دل اوست وین ز جانم

گر از تک و پوی آب و نانم

بودی قدری خلاص جانم

در عشق تو ای صنم چنانم

کز هستی خویش در گمانم

هر چند که زار و ناتوانم

گر دست دهد هزار جانم

در پای مبارکت فشانم

تشریف دهد بآشیانم

انگار که خاک آستانم

من عادت بخت خویش دانم

بر دیده روشنت نشانم

[...]

بی تو نفسی که زنده مانم

اگر می کشیم سزای آنم

هرگز نبرم زنیغ نو مهر

گر کارد رسد به استخوانم

دل را ز لبت چو سازم آگاه

[...]

خال ب نسته داغ جانم

دل سوخته اینه و کشته آنم

خاکی که بر آن نشان آن پاست

از آب بقا دهد نشانم

تارخ نهمش پس از قنا نیز

[...]

تا هست به عشق تو توانم

تا هست مرا رمق ز جانم

دست از غم تو چگونه دارم

ای مونس و راحت روانم

جانست مرا رخت خدا را

[...]

با قیس که ای مراد جانم

قوت ده جسم ناتوانم

تا دور فلک دهد امانم

یاد تو بود انیس جانم

داغ غم تو بسوخت جانم

زد شعله ز مغز استخوانم

لیلی ست امیدگاه جانم

سرمایه عمر جاودانم

ور کند بود سر سنانم

از تیغ به مقطعش رسانم

کای کام دل و مراد جانم

بینایی چشم خونفشانم

آن گفت که بی رخت بجانم

این گفت که من فزون از آنم

بر روی تو آستین فشانم

بر فرق تو تیغ کین برانم

امروز در آرزوی آنم

کین سوخته جان بر او فشانم