این گفت و عنان از او بگرداند

یک اسبه شد و دو اسبه می‌راند

مجنون ستم رسیده را خواند

تا دل دهدش کز او دلش ماند

مجنون به شفاعت اسب را راند

صیاد سوار دید و درماند

صیاد بدان نشید کاو خواند

انگشت گرفته در دهن ماند

زان آب که بر وی آتش افشاند

کشتی چو صبا به خشک می‌راند

نیمی من و نیمی او ستاند

گردی به میانه در نماند»

چندان ز ره دو دیده خون راند

کز راه خود آن غبار بنشاند

قاصد چو بسی سخن دراین راند

مسکین پدر عروس درماند

داماد و دگر گروه را خواند

بر پیشگه نشاط بنشاند

آن دیو که آن فسون بر او خواند

از گفتهٔ خویشتن خجل ماند

گه قصهٔ محنت تو خواند

وز دیده هزار سیل راند

شه چون ورق صلاح او خواند

با حاجب خاص سوی او راند

بادی ز دریغ بر دلش راند

آبی ز سرشک بر وی افشاند

هر غم زده‌ای که شعر او خواند

آن ناقه که داشت سوی او راند

او رفت و رویم و کس نماند

وامی که جهان دهد ستاند

نالد به تضرعی که داند

بیتی به مراد خویش خواند

در رقص رحیل ناقه می‌راند

بر حسب فراق بیت می‌خواند

وآخر چو به کار خویش درماند

او نیز رحیل‌نامه برخواند

بیتی دو سه زار زار برخواند

اشکی دو سه تلخ تلخ بفشاند

آن را که غمت به خویش خواند

شادی جهان غم تو داند

چون سلطنتت به دل درآید

از خویشتنش فراستاند

ور هیچ نقاب برگشایی

[...]