نایافته نطق را مجالی

ناگفته هنوز حسب حالی

دید از اغیار خیمه خالی

گم هر که نه یار ازان حوالی

هر گاه که یافتی مجالی

لب بگشادی به حسب حالی

ناگه دیدم خجسته حالی

با پشت خمیده چون هلالی

نگذاشت ز عقد آن ل آلی

یک گوش به هیچ حلقه خالی

زان لیلی را رسد ملالی

و او را ز ملالش انفعالی

انداخت مرا به خردسالی

در پنجه عشق لاابالی

نی هرگزشان ز هم ملالی

نی دیده ز هجر گوشمالی

قاصد به شتر نشست حالی

شد مرحله کوب آن حوالی

هر کس که بود در آن حوالی

از سفره رزق دست خالی

شد کالبدش ز هوش خالی

لیلی به سرش دوید حالی

شد راحله ز آب و زاد خالی

زد دم ز وداع آن حوالی

ای دل تو همیشه در وصالی

حیران جمال ذوالجلالی

مفتاح خزاین وجودی

گنجینه گنج بی زوالی

از عز و شرف ملک نیابد

[...]

چون دل همه خانه ها شمالی

هر یک چو بنای چرخ عالی

بیند همه عمر خاک مالی

آنرا که بود دو دست خالی

آن آیه ی صنع لایزالی

صد زین، به نگاه کرده خالی

مانند کمان ز حسن عالی

صد خانه نموده اند خالی

افسانه ای از مجاز خالی

پیرایهٔ نکته های حالی

کلکم به ترانه های حالی

گسترده نعیم لایزالی

یعسوب جهان، علیّ عالی

کز حق به دو عالم است والی