مجنون ز ره ضعیف حالی

بود از همه خواب و خورد خالی

لیلی به چنین بهانه حالی

خرگاه ز خلق کرد خالی

شد بدر مهیش چون هلالی

وان سرو سهیش چون خیالی

ماییم ز عالم معالی

رندی دو سه اندرین حوالی

در عشق دلی و نیم جانی

بر داده به باد لاابالی

بگذشته ز هستی و گرفته

[...]

باغ است و بهار و سرو عالی

ما می‌نرویم از این حوالی

بگشای نقاب و در فروبند

ماییم و توی و خانه خالی

امروز حریف خاص عشقیم

[...]

عشق آمد و کرد خانه خالی

بنشست به امر و نهی حالی

از مملکت دلم برانداخت

لشکرگه وهمی و خیالی

بر حصن دماغ نام زد کرد

[...]

دیوانه و مست و لاابالی

وز مردمی زمانه خالی

چون حالت پیر دید حالی

کرد از بد و نیک خانه خالی

دردت ز منست گر چه حالی

من نیز نیم ز درد خالی

ناگاه شبی، ز بعد سالی

بگرفت ز اندهش ملالی

نی یار و نه آن وفا سگالی

بستر تهی و کنار خالی

جز نیم دمی نماند حالی

باز آی که خانه گشت خالی

گفتی غمی از شکسته حالی

کردی به سخن درونه خالی

از جرعهٔ جام لایزالی

مستیم و خراب و لاابالی

افتاده خراب در خرابات

فارغ ز وساوس خیالی

بگذار حدیث دی و فردا

[...]

ای مظهر حسن لایزالی

مرآت جمال ذوالجلالی

انوار تجلی قدم را

رخسار تو احسن المجالی

در شان کمال توست نازل

[...]

کیوان که بر این حصار عالی

مشهور بود به کوتوالی

کس ز آدمیان چه دون چه عالی

از معنی عشق نیست خالی

سرچشمه کنم ز سنگ خالی

تا سر کشد آب بر حوالی

این نظم که باد لایزالی

زین قافیه ها مباد خالی

از گردن و موی او مثالی

طالع شده در شفق هلالی