وان کوکب دیگ‌پایه کردار

در دیگ فلک فشانده افزار

بیند همه روز خار بر خار

زین‌گونه فتاده کار در کار

آن نخل که دارد این زمان خار

فردا رطب تر آورد بار

کز ناوک آهنین آن خار

روید ز دلم هنوز مسمار

بر پای نهاد سر چو پرگار

برگشت به گرد خویش صد بار

بود اول آن خجسته پرگار

نام ملکی که نیستش یار

ای گنج ولی به دست اغیار

زان گنج به دست دوستان مار

من در ره بندگی کشم بار

تو پایهٔ خواجگی نگه‌دار

آب از دل باغبان خورد نار

باشد که خورد چو نقل بیمار

یاری نه، چه می‌کنی در این کار؟

قوتی نه، چه می‌خوری در این غار؟

آن جامهٔ تن که داشت در بار

آورد و نمود عذر بسیار

چندین چه نهی به گردِ هر غار

پا بر سر مور یا دم مار؟

در دام کشی مرا دگر بار

تا در دو قفس شوم گرفتار

یکبار دگر سلیم دلدار

آمد بر آن غریب غم‌خوار

گشت از دَم یار چون دُم مار

یعنی به هزار غم گرفتار

گویی که بمیر در غمم زار

هستم ز غم تو اندرین کار

یک جو ندهی دلم در این کار

خوناب دلم دهی به خروار

چون یافتی‌ام غریب و غمخوار

الله معک بگوی و بگذار

چونی ز گزندهای این خار‌؟

چون می‌گذرانی اندر این غار‌؟

با تربت آن بت وفادار

گفتی غم دل به زاری زار