آن زلف سیه که دلربا شد

در عشق بلای جان ما شد

در سایه سرو ایستاده

بینند که سرو چون دو تا شد

از شادی دهر گشته آزاد

[...]

ای حرم کعبه دل کوی تو

قبله جانها خم ابروی تو

غنچه گریبان زده از شوق چاک

برده صبا تا به چمن بوی تو

آه که خون شد دل شیدای من

[...]

جانا حق دوستی نگه دار

دل را به جفا دگر میازار

ای جان و جهان گناه دل نیست

چشم سیه تو کرده این کار

سوزم من بی مراد چون شمع

[...]

من باده بی خمار خواهم

یعنی لب آن نگار خواهم

انجیر تر و انار خواهم

شفتالوی آبدار خواهم

از طاس هریسه من برآرم

در وقت سحر دمار خواهم

کارم به عدد نمی شود راست

[...]

بوسی زلبش اگر کنی نوش

غمهای جهان شود فراموش

گر آرده و عسل کنی نوش

عیش دو جهان کنی فراموش

جان تازه کند بیا و بنگر

آن اشکنه لطیف سر جوش

چون از تو شود کسی خریدار

[...]

دارم هوس جمال بغرا

دورم چو من از وصال بغرا

تا چند پزیم روز تا شام

در دیگ هوس خیال بغرا

مالیده شد او، به خویش پیچید

[...]

هر که او دیده چهره یارم

می کد رحم بر دل زارم

آن کس که به دست جام دارد

سلطانی جم مدام دارد

آن ترک که گرده نام دارد

حسن و شرفی تمام دارد

دل میل به بره کرد و لحمش

بنگر چه خیال خام دارد

ترشی چو به گوشت بود گفتم

[...]

دیگ حبشی مفاخرت داشت

کامروز به مطبخم افاضل

هر نوع حوایجی که خواهی

از باطن من شدست حاصل

بر کاسه زبان گشاد چمچه

[...]

یک کله صباح اگر کنی نوش

فی الجمله نهار کرده باشی