جملهٔ دنیا ز کهن تا به نو

چون گذرنده است، نَیَرزد دو جو

ای به گه جود چو گل تازه رو

داده کفت آرزوی آرزو

ز آتش خشم تو آب آمده

بر لب شمشیر تو جان عدو

صبح اگر دم بخلافت زند

[...]

ای به گه جود چو گل تازه رو

داده کفت آرزوی آرزو

ز آتش خشم تو آب آمده

بر لب شمشیر تو جان عدو

صبح اگر دم بخلافت زند

[...]

وز روشی کز تو نیاید‌ مرو

گفت بَدَم مشنو و نیکو شنو

چون تو خوری بادهٔ کافور بو

پس غم گیتی که خورد ، خود بگو ؟

هر دمنی یک گل و صد آب جو

هر چمنی صد گل و صد آبرو

پرده نشین گشت فلک سو به سو

با همه زالی شده پوشیده رو

خسرو از اهل رحم این را مجو

قطع رحم را رحم الله مگو ...

تو به من و من شده بیخود به تو

نیست کسی محرم این گفتگو

هر یک از اسمای حق در علم او

صورتی دارد که باشد عین تو

دو نماید آن یکی این یک به دو

نیک دریاب این سخن با کس مگو

دیده در آیینه حق روبرو

گشت منور همه از نور او

چون بخورم باده شوم مست ازو

نیست شوم باز شوم هست از او

ای دل و جانت بهواها گرو

خواجه، خطا میروی، این ره مرو

گر دلت از جان ادب آموختست

ملک جهان را نستانی دو جو

خواجه، بهر حال تو خود را بدان

[...]

ز ابروی او گشته خجل ماه نو

برده ز خورشید رخ او گرو

بر کن ازو دل چه نشستی برو

صوفی سرگشته تو از من بشنو

پایه کرسی به زمین بر فرو

گرد مذلت بنشین گو بر او

هست دلت بیضه و مرغ نکو

بی اثر جنبش و پرش در او

خواست درین دایره تیز رو

سازدش از نقش بقا سکه نو

آب چو ریزی به کفش در وضو

چهره اقبال دهی شست و شو