آفتابیست کزو نجم سعادت رخشد

وجیه روی و بعلم و هنر از آن ابری

شور جنون در قفسی با همه بیگانه برآ

یک دو نفس ناله شو و از دل دیوانه برآ

تاب و تب سُبحه بهل‌، رشتهٔ زنّار گسل

قطرهٔ می! جوش زن و برخط پیمانه‌ برآ

اشک‌ کشد تا به‌ کجا ساغر ناموس حیا

[...]

پیش توانگرمنشان‌، پهلوی لاغر مگشا

دست‌به‌هر دست‌مده‌، چشم به‌هردرمگشا

تا زیقینت به‌گمان‌، چشم نپوشند خسان

بند نقاب سحرت در صف شبپر مگشا

همت تمکین نظرت نیست کم ازموج‌گهر

[...]

حسن‌کلاه هوسی‌گر به تجمل شکند

به‌ که دل از ما ببرد بر سر کاکل شکند

بس که به‌گلزار وفا مشترک افتاده حیا

رنگ ‌گل آید به صدا گر پر بلبل شکند

مجملت آمد به نظر پردهٔ تفصیل هدر

[...]

اشک ‌گهر طینت ما راه تپش سر نکند

طفل دبستان ادب این سبق از بر نکند

وسوسه بر هم نزند رابطهٔ ساز یقین

کوه‌گران حوصله را ناله سبکسر نکند

منفعلیهای زمان فطرت ما را چه زیان

[...]

منفعلم برکه برم حاجت خویش از برتو

ای قدمت بر سر من چون سر من بر در تو

آینهٔ‌کون و مکان حیرت سیر چمنت

ساغر رنگ دو جهان حسرت گرد سر تو

تاب جمال تو ز کس راست نیاید ز هوس

[...]

بی خبر از خود مگذر، جانب دل هم نظری

ای چمنستان جمال‌، آینه دارد سحری

زندگی یک دو نفس‌، این همه پرواز هوس

کاغذ آتش زده‌ای سر خوش مست شرری

بر هوس نشو و نما، مفت خیالست بقا

[...]

مزد تلاشم به رهت دیده ندارد گهری

آبله‌ای ‌کو که نهم در قدم خویش سری

نیست درین هفت چمن چون قدت ای غنچه دهن

گلبن نیرنگ ‌گلی سرو قیامت ثمری

گر جرس آید به نوا ور ز سپند است صدا

[...]

آن خط چون سبزه به بین آن رخ چون لاله نگر

هاله نگر ماه ببین ماه ببین هاله نگر

ژاله فشان از عرق آن عارض چون لاله نگر

ژاله نگر لاله ببین لاله ببین ژاله نگر

رفت و کنون شام و سحر تا در او از دل من

[...]

تیغ سگ کش سرودم را به سر افروخته به

آخور گیتی از این خرگله پرداخته به

روز دل خوش که به کوی تو خبر داشت ز کار

کاو بجا ماند و من از بی خبری بستم بار

در جوانی غم فرزند کسان پیرم کرد

کودکی کو که کند او پسری من پدری

در صورت قطره سر به سر دریاییم

تو ذره مبین مهر جهان آراییم

گویند که کنه ذات او نتوان یافت

ما یافته‌ایم اینکه کنهش ماییم

ای از غم دیدن رخت حیران، من

وندر طلب وصل تو سرگردان، من

بودن به تو مشکل است ونابودن آه

سرگردان من، بی سر و بی سامان، من

گرچه برخیزد ز آب بحر موجِ بی شمار

کثرت اندر موج باشدلیک آبی بیش نیست

سر ز حیرت به درِ میکده‌ها می‌کردم

چون شناسایِ تو در صومعه یک پیر نبود

از رهِ خویش پرستی قدمی بیرون نه

قطع این منزل و ره جز به چنین گام مکن

در راه عشق آن صنم هر گه ترا آید حرج

در صبر ثابت کن قدم کالصَّبْرُ مفتاحُ الفرج

یکدم میاسا از طلب زان رو که مَنْجَدَّ وَجَدْ

می‌زن در دل با ادب زیرا که مَنْلَجَّ وَلَج

ربانی باهوش شو با حاضران خاموش شو

[...]

از یک نفس شد برملا کون و مکان،عرض‌وسما

خلق نفس کار خدا خلق جهان کار نفس

دل مظهر ذات صمد، فرد قدیم لم یزل

آیینه نور آید همی گنجینهٔ سرّ ازل

مهربتان دلربا از دل برون کردیم ما

مشتاق عین و لام و یا آمد بدل نعم البدل