آمده آب و گل آنسر زمین

یکسره با مهر شهنشه عجین

کی بسیه روزی و محنت قرین

ملت بیچارهٔ ایران زمین

پیکر من در نظر دور بین

آینهٔ فکرت نقاش چین

دست چو بر بست ز شیر عرین

رقص همی کرد در آنسر زمین

جز بقوانین بزرگان دین

نظم صغیرا نبود در زمین

نبض یسار تو و نبض یمین

هر دو مریضند ز روی یقین

کهنه حریفی شبی از سارقین

سنگ زد او را به چراغ از کمین

دزد که ابلیس رجیم لعین

آنکه حقش خوانده عدوی مبین

هیچ نگوید که جهان آفرین

داشت چه منظور ز طرحی چنین

دلکش و جان پرور خاطرنشین

روح فزا همچو بهشت برین

زمزمه سر کرد بصوت حزین

گفت در آن زمزمه هر دم چنین

من شوم آگاه و در این سرزمین

آیم و اینگونه بر آرم حنین

کرد تغیر به غلام حزین

گفت بود شرط وفا کی چنین

گفت بلی خواجه بود گر چنین

حالت تاریکی گورت به بین

شیر خدا رهبر اهل یقین

حیدر صفدر شه دنیا و دین

گر بشود مجلس شوری ظنین

زود ببرید سر مفسدین

پر خط آهن شود ایران زمین

ملک شود رشک بهشت برین

عاقبت، آن مرغک عزلت گزین

گشت بسی خسته و اندوهگین