ما دو گروهیم ز یک پیرهن

نیست میانه سخن از ما و من

کرد به بغداد یکی انجمن

گفت در این باب هزاران سخن

زن که به چنگ ازلیت به فن

راه خطا زد سر هر انجمن

از وطن حافظ شیرین‌سخن

بگذرد آن طوطی شکرشکن

مو سیه و سرو قد و پیلتن

محتشم و باادب و خوش ‌سخن

یک ترن از غرب شود سوت‌زن

وصل کند دجله به رود تجن

نو شود اعیاد و رسوم کهن

خلق به هر جشن کنند انجمن

سال شد از بیست فزون تا که من

گشته‌ام آوارهٔ حب‌الوطن

در تو شود منتهی این ما و من

جمله توئی نیست مقام سخن

در چمن دهر مشو خار بن

گل شو و دلهای حزین شاد کن

در لگنی جامه یکی پیرزن

شست و فرو ریخت کف از آن لگن

تا کند از نوع پرستی سخن

تازه کند رسم جهان کهن

گفت گمان کن ز کفت راهزن

آن بر بوده است عطا کن بمن

هست خدا شاهد حالم که من

بهر خدا درج کنم این سخن

گفت چرا گفت مباد از دو تن

طعمه کم آید تو کنی قصد من

گر که شوی سیر گشایم رسن

ورنه که صید دگر آرم بفن

آمد و بگسست بدندان رسن

شیردوان گشت بکوه و دمن

بود دو تن را دو درخت کهن

حاسد و محسود بدند آن دو تن

جست یکی اره کش تیشه زن

گفت درختی است فلانجا زمن

کفت ملامت به خود و این سخن

ورد زبان ساخت بهر انجمن