گشت چو آن کاکل مشکین رسن

از نم خون نافه مشک ختن

زد به فضای چمن

چتر عزا نسترن

خفت به خونین کفن

غنچه نازک بدن

لب نگشایی و نگویی سخن

تا چو حسینی رهی از ما و من

مشک را بنموده رویش درختن

صورتی از معنی حب الوطن

خسته و رنجو به رنج و محن

نیمهٔ جان برد به سوی وطن

دیده چو بر پا و سر خویشتن

غرقه به خون یافت تمام بدن

آه که صد پاره جگر شد حسن

داد ز زن داد ز بیداد زن

زهر معاویه کافر ز سر

کرد جهان را همه بیت‌الحزن

گرید و گوید ز لم زار زار

آه که صد پاره جگر شد حسن

گه به مدینه بسر مجتبی

آه که صد پاره جگر شد حسن

نیمه شعبان به چنین انجمن

نرخ گهر یافت مطاع سخن

گشت زمین دکه گوهرفروش

بسکه گهر ریخت ز درج دهن

گوهر غلطان حقیقت نشان

[...]

باد همی نو به جهان کهن

انجمن و انجم این انجمن

نی غلطی رفت، ببخشا به من

دور شد از حَدِّ نِزاکت سخن

نازک و تنگ است مرا پیرهن

تر که شود نیک بچسبد به تن

روی زمین است چو کانوایِ من

طرح کنم بر رخش انواعِ فن

کند بِنایِ دلِ او را ز بُن

کرد به وی عشق خوداَنژِکسیُون

عقل چو از عشق شنید این سخن

گفت که: یا جای تو یا جای من!

گفت برُفتم همه از بیخ و بُن

گفت کُنون دست به شَلاّق کُن

با تو ز بگذشته نگویم سخن

زان که فسانه است حدیث کهن