ای شده مشغول به ناکردنی،

گرد جهان بیهده تا کی دنی؟

آهن اگر چند گران شد، تورا

سلسله بایدت ازو ده منی

چونکه نشوئی به خرد روی جهل

[...]

ای فلک ار جای فرشته شدی

چند از این عادت اهریمنی

هر چه خوری از نفس من خوری

وآنچه زنی بر جگر من زنی

خون رود از دیده من روز و شب

[...]

قصد کمین کرده کمند افکنی

سیم زره ساخته روئین‌تنی

چند کنی دعوی مرد افکنی‌؟

کم زن و کم زن که کم از یک زنی

بوالعجبی ساز درین دشمنی

تاش زمانی به زمین افکنی

تا قَدَری قوّتِ خون بشکنی

ضربت آهن خوری ار آهنی

کی دهد این گنج ترا روشنی‌؟

تا تو طلسم دَرِ او نشکنی

در دل من پردهٔ نو می‌زنی

ای دل و ای دیده و ای روشنی

پرده توی وز پس پرده توی

هر نفسی شکل دگر می‌کنی

پرده چنان زن که بهر زخمهٔ

[...]

روزن دل! آه چه خوش روزنی

یا تو مگر روزن یار منی

عمرک یا نخلة هل تأذنی

نحو جنی غصنک کی نجتنی

روزن آن خانه اگر نیستی

[...]

تا چو نظر جانب او افکنی

دیده شود هر چه بود دیدنی

خواجه آکنده به کبر و منی

کوهش اگر هیکل گردن کنی

گر بنوازی تو اگر بفکنی

من نتوانم ز تو بودن غنی

طبع تو با خست نفست دنی

جود ز مال چو منی می کنی

شاخهٔ زر گردد از او منحنی

لیک کند سرو، قوی‌گردنی

ای که ستم بر دگران میکنی

تیشه تو بر ریشه خود می‌زنی

نیست چو ظلمت چو بود روشنی

نیست چو مسکین بکه نازد غنی

بهر وی و خانه‌اش آن روشنی

بود به شبها سبب ایمنی